സൌണ്ട്സ് ഗുഡ്

എനിക്ക്‌ ഇംഗ്ലീഷ് ഒരു ദൗർബല്യമാണ്. വിശേഷേണയുള്ള ദൌർബല്യം അല്ല - സാമാന്യമായ ദൌർബല്യം.

ആദ്യത്തെ ആറ് വര്‍ഷം LKG മുതല്‍ നാലാം ക്ലാസ്സ് വരെ സായിപ്പിന്റെ പോലെ, ബാഡ്ജോടു കൂടിയ കണ്ഠകൗപീനവും, അരപ്പട്ടയും, ചരണാവരണത്തോട് കൂടിയ പാദരക്ഷയും  വേണ്ടുന്ന ഇംഗ്ലീഷ് സ്കൂളിലാണ് പഠിച്ചത്. അവിടെ ഇംഗ്ലീഷ് ആശയവിനിമയത്തിനായി ഉപയോഗിക്കണം എന്ന് ഇടയ്ക്ക് നിയമം വന്നു. അക്കാലത്ത് ഓരോന്നൊക്കെ ഇംഗ്ലീഷിൽ ചോദിക്കുന്നത് ചില ടീച്ചർമാർക്ക് ഗൌരവമേറിയ അജണ്ടയായിരുന്നു. ഇപ്പോചൈനീസ്  കേൾക്കുന്നത് പോലെ ആയിരുന്നു അന്ന് ഇംഗ്ലീഷ് കേട്ടിരുന്നത്.

അതുകൊണ്ടെന്തുണ്ടായി? സമാനചിന്താഗതിക്കാരായ മലയാളപ്പിള്ളേർ, അനായാസേന ഒഴുകിപ്പോകുന്ന തരം ഇംഗ്ലീഷിന്റെ ഒരു വകഭേദം, ദൈനംദിന ആശയവിനിമയത്തിനായി അവിടെ വെച്ച് വികസിപ്പിച്ചെടുത്തു.

എന്തെങ്കിലും പറ്റാത്തത് പറഞ്ഞാൽ..
"ഈസ്റ്റ് വണ്‍ മോസ്ക്.. ദേറ് ഗോ ഏന്‍ഡ് സേ"
(അങ്ങ് കെഴക്ക് ഒരു പള്ളി ഉണ്ട്. അവിടെ പോയി പറഞ്ഞാ മതി.)

രാവിലെ വന്ന പാടെ ഹോം വർക്ക് ചെയ്യാത്ത ഇണയെ തപ്പുന്നവർ പറയുന്നത്..
"യൂ ഹോം വര്‍ക്ക്? ഐ നോ ഹോംവര്‍ക്ക് .."
(നീ ഹോംവര്‍ക്ക് ചെയ്തോ? ഞാന്‍ ഹോംവര്‍ക്ക് ചെയ്തില്ല.)

കോണി ഓടിക്കയറിയഏതോ ആണ്‍കുട്ടിയുടെ കൈ പോകുന്ന വഴിക്ക് മേത്ത് തട്ടിപ്പോയതിന്‌ നാലാം ക്ലാസ് പെണ്‍കുട്ട്യോള്‍ പറഞ്ഞത്.
"ഹീ ടച്ച്?", "ഉം ടച്ച്", "ഓ മൈ ഗോഡ്"
(ആ ചെക്കൻ നിന്റെ കയ്യിമ്മല് തട്ട്യോ? ഉം.. തട്ടി. ന്റീശ്വരാ..)

ഇംഗ്ലീഷ് പറയണം എന്ന് ആഗ്രഹമില്ലാത്ത ചില പിള്ളേര്‍ അവിടെ പോയി കണ്ഠകൗപീനം കെട്ടാനും, ചരണാവരണത്തോട് കൂടിയ പാദരക്ഷ ഇടാനും, കാണാപ്പാഠം പഠിയ്ക്കാനും നന്നായി പഠിയ്ക്കും. ഇന്നത്തെ പോലെ ടിവിയും മറ്റു മാധ്യമങ്ങളും പ്രചാരത്തിൽ ഇല്ലായിരുന്നത് കൊണ്ട്, മലയാളം മാത്രം സംസാരിച്ച് പഴകിയ കുടുംബത്തിൽ നിന്ന് വന്നവർക്ക് ഇംഗ്ലീഷ് പറച്ചിൽ ഒരു പുതിയ അനുഭവം ആയിരുന്നു. നല്ല താൽപര്യം ഇല്ലാത്ത തരം പഠിപ്പ് പഠിക്കുന്നവരുടെ ഇംഗ്ലീഷ് പറച്ചിൽ "ദേറ് ഗോ ഏന്‍ഡ് സേ" ആയില്ലെങ്കിലല്ലേ അദ്‌ഭുതപ്പെടേണ്ടത്? തിയറി കുഴപ്പമില്ലാതെ മുന്നോട്ട് പോയി. പ്രാക്ടിക്കൽ മുമ്പ് പറഞ്ഞ ദേറ് ഗോ ഏന്‍ഡ് സേ.

പിന്നീട് അഞ്ച് മുതല്‍ പത്തു വരെ പഠിച്ച സ്കൂളിൽ ഇംഗ്ലീഷ് പറയണമെന്നേ ഇല്ലായിരുന്നു. വിഷയങ്ങള്‍ ഇംഗ്ലീഷില്‍ ആയത് കൊണ്ട് ഒരു പരിചയം വന്നു. "ഒരുവേള പഴക്കമേറിയാൽ ഇരുളും മെല്ലെ.." എന്ന് ആശാൻ പറഞ്ഞത് പോലെ  പഴകിപ്പഴകി ഇംഗ്ലീഷ് വെളിച്ചം കുറച്ച് കിട്ടി (ആശാൻ പറഞ്ഞത് സീത ആശ്രമത്തിൽ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ആണെന്ന് അമ്മയുടെ സാക്ഷ്യം!). പശു മൂത്രമൊഴിക്കുന്നതു പോലെ, ഇംഗ്ലീഷ് അനിർഗളം പുറത്തേക്ക് വരില്ലെങ്കിലും, ചാണകം വീഴുന്ന നിലവാരത്തിലൊക്കെ വരും. പ്രയോഗം കുറവായത് കൊണ്ട് ചാണകത്തിൽ നിന്ന് മൂത്രത്തിലേക്ക് കാലാന്തരേ പരിണമിച്ചുമില്ല, എന്നിലെ പശു മലയാളത്തിൽ മൂത്രമൊഴിച്ചും ഇംഗ്ലീഷിൽ ചാണകമിട്ടും സ്വസ്ഥമായി കഴിഞ്ഞു കൂടുകയാണ് ഉണ്ടായത്.

കഥയ്ക്ക് ട്വിസ്റ്റ്‌. വിവാഹം കഴിഞ്ഞു. പ്രിയതമ മുഴുനീളം മലയാളം സ്കൂളില്‍ പഠിച്ചു പോന്ന കുട്ടിരത്നമാണ് (ന്നെ സ്ത്രീന്ന് വിളിക്കല്ലേ.. ). അതിന്റെ ലാളിത്യം സദാ പ്രകടമായിരുന്നെങ്കിലും എസ്. എസ്. എല്‍‌. സി ക്കുള്ള മാര്‍ക്ക് വെച്ച് പല തവണ ഞാന്‍ പീഡിപ്പിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു, സ്കൂൾ ജീവിതം അയവിറക്കുന്നതിനിടയിൽ ഇത്തരം സംഗതികൾ കടന്നു വരും..
"പിന്നെല്ലേ എസെല്‍സിക്ക് ഞാന്‍ കുത്തിയിരുന്ന് പഠിച്ചതാ സോഷ്യല്‌, ഓരോ പാഠോം തൊടക്കം മുതല്‌ അവസാനം വരെ കാണാണ്ട് പറയ്വായീനു. ഐല് ഇനിക്ക് ഐമ്പേല്‌ ഐമ്പേ കിട്ടി. കിരണ്‌ന് എത്തറ്യാ..?"

അവൾക്കും ഇംഗ്ലീഷ് ദൌർബല്യം ആയിരുന്നു. എനിക്ക് ആറ്‌ വർഷത്തെ ഇംഗ്ലീഷ് കാറ്റേറ്റ് അല്പസ്വല്പം പ്രയോഗങ്ങളൊക്കെ വശത്തായിരുന്നു.
എന്നിരുന്നാലും ജലാംശത്തിന്റെ ഏറ്റക്കുറച്ചിലുള്ള രണ്ടു തരം ചാണകമായിരുന്നു ഞങ്ങൾ ഇരുവരുടെയും ഇംഗ്ലീഷ്.

ജോലിയിൽ പരിഭാഷയ്ക്ക് ഒരു കൈത്താങ്ങ് വേണ്ടി വരുമ്പോഴൊക്കെ ഞാൻ ഓടിച്ചെന്ന്  മൂക്കില്ലാ രാജ്യത്തെ മുറിമൂക്കന്‍ സായിപിന്റെ ആ  വേഷമെടുത്തിട്ട്  എസ് എസ് എല്‍ സി പീഡനത്തിന്റെ ക്ഷീണമങ്ങ് തീര്‍ക്കും. ഒരു ഇംഗ്ലീഷ് മുല്ലയാണ്‌ ഞാന്‍ എന്നത്രേ അവളുടെ തെറ്റിധാരണ.

വിവാഹം കഴിഞ്ഞ് പുതിയ ജോലിയില്‍ പ്രവേശിച്ച കാലത്ത് മിക്കവാറും ദിവസങ്ങളില്‍ Client ആയിരുന്ന സായിപുമായി text chat ഉണ്ടാകുമായിരുന്നു അവള്‍ക്ക്. അത് കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതിനിടയില്‍ നടന്ന ഒരു കുഞ്ഞു കാര്യം പങ്കു വെക്കാനാണ്‌ ഇത്രയും വലിയ മുഖവുര!
(അല്ലെങ്കിലും  ഫ്രണ്ട്സിന്റെ ഒക്കെ മുന്നില് ന്നെ കരിവാരിത്തേക്കാൻ പ്രത്യേക താല്പര്യം ആണല്ലോ!
പൊന്നേ, ഒരു കുഞ്ഞ് നർമ്മം പങ്കു വെക്കലല്ലേ!)

ഒരു ദിവസം കാലത്ത് സായിപ് എന്തോ ജോലിയുടെ കാര്യം ചാറ്റ് ചെയ്തു ചോദിച്ചു. ഇന്ന ഇന്നതൊക്കെ ചെയ്തു തീർന്നു, ഇനി ഇതൊക്കെ ചെയ്യാനുണ്ട് എന്ന രീതിയിൽ അവൾ  മറുപടി പറഞ്ഞു.  എല്ലാം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ സായിപ്  കഠിനമായ എന്തോ അവളോട് പറഞ്ഞത്രേ.എന്നിട്ട് ഗുഡ് ബൈ പറഞ്ഞ് ലോഗ്ഔട്ട് ചെയ്തു.

സംഭവം ഗുരുതരമായെന്ന് അവൾക്ക് ബോധ്യമായി. ജോലിയുടെ കാര്യത്തില്‍ എന്തോ വീഴ്ച സംഭവിച്ചോ? അതിനും മാത്രം ഒന്നും ഉണ്ടായും ഇല്ലല്ലോ. എവിടെയാണ്‌ വീഴ്ച എന്ന് വ്യക്തമായി മനസ്സിലാവുന്നില്ല. എന്തായാലും സായിപ്പ്  അത്ര രസത്തിലല്ല. ആവലാതിയോടെ സീറ്റില്‍ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റു pantry യിലേക്ക് നടന്നു. കൂട്ടുകാരുമായി ഈ ആവലാതി പങ്കു വെക്കാമെന്നുറച്ചു. എന്തെങ്കിലും പ്രതിവിധി കിട്ടിയാലോ എന്നാ പ്രതീക്ഷയിൽ അവിടെയിരുന്ന് ചായ കുടിക്കുന്നവരുടെ അടുത്തെത്തി.

അവള്‍‌ :  "എന്റീശ്വരാ.." (ടെന്‍ഷന്‍ .. ) 

കൂട്ടുകാരി : "എന്താ.. എന്താ പറ്റിയേ.."

അവള്‍‌ : "കൊഴപ്പായെടോ.. രാവിലെത്തന്നെ സായിപിന്റെ അടുത്ത്ന്ന് കേട്ടു.."

കൂട്ടുകാരി : "എന്താ കാര്യം.. ഇമ്മക്ക് സമാധാനം ഇണ്ടാക്കാം."

അവള്‍‌ : "Client ഇന്നോട് ചൂടായി."

കൂട്ടുകാരി : "എന്തിന്.."

അവള്‍‌ : "അത് ഇനിക്കും മനസ്സിലാവുന്നില്ല.. ജോലി ഒക്കെ നന്നായി പോക്വായിരുന്നു..  ഞാന്‍ അങ്ങോട്ട് Update നേരത്തേ പറയാത്തത് കൊണ്ടാണോന്നാ സംശയം."

കൂട്ടുകാരി : "അപ്പോ Update കൊടുത്തില്ലേ?"

അവള്‍‌ : "അതൊക്കെ ചെയ്തതാ, ഇന്നലെ mail അയച്ചു. ഇന്ന് കാലത്ത്  chat ചെയ്തപ്പോഴാന്ന് നേരിട്ട് പറഞ്ഞത് എന്ന് മാത്രം. അതിന്‌ ചൂടാവണോ? ഇനി സാറിനോടെങ്ങാന്‍ പോയി പറഞ്ഞ് കൊഴപ്പാവോ ഈശ്വരാ?"

കൂട്ടുകാരി : "സായിപ് എന്താ നിന്നോട് പറഞ്ഞേ? വല്ല ചീത്തയോ മറ്റോ?"

അവള്‍ : "ചീത്ത പറഞ്ഞില്ലാന്നേ ഉള്ളൂ.."

കൂട്ടുകാരി : "പിന്നെ ?"

അവള്‍ : "ഇന്നോട് പറയ്വാ.."

കൂട്ടുകാരി : "പറഞ്ഞ കാര്യം പറയെടോ."

അവള്‍ : "Sounds good" ന്ന്

ഇത്തിരി നേരത്തെ ചിരിക്ക് മുന്നോടിയായുള്ള ലാഘവമുള്ള നിശബ്ദത. അതറിഞ്ഞ്, എന്തോ  അമളി പറ്റിയെന്ന് അവള്‍ ഉറപ്പിച്ചു. അമളിയാണെങ്കിലെന്താ പേടിക്കാനൊന്നുമില്ലല്ലോ എന്ന് സമാധാനിച്ചുകൊണ്ട് അവള്‍ ചോദിച്ചു :
"എന്താ.. അതിന്‌ വേറെ വല്ല അര്‍ത്ഥോം ണ്ടോ?"

കൂട്ടുകാരി : "അതിന്‌ ഒരു അര്‍ത്ഥമേ ഉള്ളൂ.."

അവള്‍ : "എന്തായാലും വേണ്ടില്ല.. നല്ലതല്ലേ മോളേ ആ അർത്ഥം?"

കൂട്ടുകാരി : "ഗുഡ് എന്ന് കേട്ടാ അറഞ്ഞൂടെ മണ്ടൂസേ നല്ലതാണ്‌ ന്ന്.."

അവള്‍ :   "അതെനിക്കറിയാം.. പക്ഷെ അതു മാത്രല്ലല്ലോ പറഞ്ഞേ.. സൌണ്ടും കൂടി ഇല്ലേ?"

കൂട്ടുകാരി : "നീയെന്ത്‌ അർത്ഥാ വിചാരിച്ചേ?"

അവള്‍ :  "Sound ന്ന് പറഞ്ഞാ ഒച്ചാന്നല്ലേ അര്‍ത്ഥം. Good ന്ന് പറഞ്ഞാ നല്ലത്. Sounds good എന്ന് പറയുമ്പോ - ഒച്ച എടുത്ത് ചോദിച്ചത് കൊണ്ട് കാര്യങ്ങളൊക്കെ നല്ല പോലെ മനസ്സിലാക്കാനായി, എന്നാ പറഞ്ഞത്‌ന്ന് വിചാരിച്ചു!

കൂട്ടുകാരി : "എന്റമ്മോ! ഇത്ര കടന്ന് ചിന്തിച്ചു പോയോ? നീ പറഞ്ഞത് കേട്ടിട്ട് നന്നായി തോന്നുന്നു എന്നാ അയാള്‍ പറഞ്ഞേ.."

(ആത്മഗതം - സായിപ് എന്ത് തങ്കപ്പെട്ട മനുഷ്യന്‍‌. വെറുതേ തെറ്റിധരിച്ചു, പേടിച്ചു! അല്ലെങ്കിലും ഇന്നോട് അയാള്‍ അങ്ങനെയൊന്നും പറയണ്ട കാര്യല്ലാന്ന് ഇനിക്കറിയാം..പെട്ടെന്ന് കേട്ടപ്പോ പിന്നെ....)

**കഥ എന്ന ലാബൽ  ധാരാളം മേമ്പൊടി ചേർത്തതു കൊണ്ട്.

പൊടിമോന്‍

ധൃതിയോടെയുള്ള ഒരു കാൽ വെപ്പിൽ ബാലൻസ് തെറ്റി ചെരുപ്പിൽ നിന്ന് റോഡിലേക്ക് തെറിച്ച്' വീഴുകയായിരുന്നു.. ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന വെയിൽ. വെളുത്ത നിറമുള്ള പൊടിപടലങ്ങൾ അവിടം മുഴുവൻ ഒഴുകി നടക്കുന്നുണ്ട്..

ചെമന്ന പൊടി അങ്കലാപ്പോടെ നാലുപാടും നോക്കി, പതുക്കെ ചുട്ടു പൊള്ളുന്ന റോഡില്‍ നിന്നും ഉയര്‍ന്നു പൊങ്ങാന്‍ ശ്രമിച്ചു. അതുവഴി വന്ന വെളുത്ത നിറമുള്ള ഒരു സിമന്റ് പൊടി ചെമന്ന പൊടിയെക്കണ്ട്  പരിചയപ്പെടാനെന്നോണം തിരക്കി - "ഇവിടെയൊന്നും മുമ്പ് കണ്ടിട്ടില്ലല്ലോ..?",
ഗുരുത്വാകർഷണത്തോട് പൊരുതിക്കൊണ്ട്  ചെമന്ന പൊടി പറഞ്ഞു, "അങ്ങ് കോഴിക്കോടിനടുത്തുന്നാ.."
"ഓഹോ..! പല സ്ഥലത്തുന്നും ഉള്ള ആൾക്കാരായി ഇപ്പോൾ ഇവിടെ.. കോഴിക്കോട് എവിടെയാ?", സിമന്റ് പൊടി പരിചയഭാവത്തോടെ വീണ്ടും തിരക്കി.

ചെമന്ന പൊടി  തുടർന്നു - "മണ്ണിനടിയിൽ ആയിരുന്നു കാലാകാലങ്ങളായി. വലിയ ഒരു ഉറക്കം - ഓർക്കാൻ കഴിയാത്ത അത്രേം നേരം. ഏതോ കുടിവെള്ള പദ്ധതിയ്ക്ക് വേണ്ടി മണ്ണെടുത്തപ്പോഴാണ് ആദ്യമായി പുറം ലോകം കണ്ടത്. എന്തെല്ലാം ലോകങ്ങൾ ആണ് പുറത്ത്! പല സ്ഥലത്തും കഴിഞ്ഞു കൂടി. ഇരു ദിശകളിലേക്കും പാഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന വാഹനങ്ങൾ, അപകടം ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്ന ശരീരങ്ങളും വസ്ത്രങ്ങളും..."

വെളുത്ത പൊടിയെ നിരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട്  ചെമന്ന പൊടി തുടർന്നു - "മഴ പെയ്യുന്നത് വരെ പൂർണ്ണ  സ്വാതന്ത്ര്യം ആണ് എന്നാണ് അവിടെയുള്ളവർ പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുള്ളത്. വെള്ളം തൊട്ടാൽ പിന്നെ ചളിയായി പരിണമിച്ച്  കുറച്ചു കാലം കഴിയണം.. വെയില്‍ ഉദിച്ച് വരണ്ടുണങ്ങുന്നത് വരെ റോഡിലോ വഴിയിലോ അങ്ങനെ കിടക്കണം..  പെട്ടെന്നൊരു ദിവസം ഏതെങ്കിലും ഒരു ബസ്സോ ലോറിയോ ചീറി പാഞ്ഞ് വരുമ്പോഴായിരിക്കും വീണ്ടും ഉണരുക..

ഇലകളും, മരങ്ങളും ആയിരുന്നു എല്ലാവര്‍ക്കും നോട്ടം. അതുകൊണ്ടു തന്നെ അവിടെ കയറിപ്പറ്റാന്‍ നല്ല തിക്കും തിരക്കുമാണ്‌.... കയറിപ്പറ്റിയാല്‍ പിന്നെ അടുത്ത മഴ വരുന്നത് വരെ വേറെ ഇടം തേടേണ്ട. പലപ്പോഴും ചില ഇലകളുടെ അടുത്ത് വരെ എത്തിയിട്ടും ഒട്ടി നില്ക്കാൻ ഇടമില്ലാതെ തിരിച്ചു പോന്നിട്ടുണ്ട്.", ചെമന്ന പൊടി ഓർത്തെടുത്തു.

"നെറം വേറെയാണെങ്കിലും നമ്മളൊക്കെ ചാർച്ചക്കാരാണല്ലോ", സിമന്റ് പൊടി അല്പം ചേര്‍ന്നു നിന്നു.. എന്നിട്ട് ആകാംക്ഷയോടെ ചോദിച്ചു - "ഇത്രേം ദൂരത്ത്‌ നിന്ന് ഇവിടെ എങ്ങനെ എത്തിപ്പെട്ടു ?"

"ഒരു സന്ധ്യയ്ക്ക് അപ്രതീക്ഷിതമായി ആ വഴി വന്ന ഒരാളുടെ ചെരുപ്പില്‍ പറ്റിപ്പിടിച്ചുപോയി. എന്തോ വാഹനമാണെന്നാണ്‌ ആദ്യം കരുതിയത്, ചെരുപ്പാണെന്ന് പിന്നീടാണ്‌ മനസ്സിലായത്. കൂടെയുണ്ടായിരുന്നവരെല്ലാം സഹതപിച്ചു -  ഏറിയാല്‍ അഞ്ചോ പത്തോ മണിക്കൂർ അതു കഴിഞ്ഞാല്‍ വെള്ളത്തില്‍ കലരേണ്ടി വരും.
"വെള്ളം തട്ടുമ്പോള്‍ പേടിക്കാനൊന്നുമില്ല", എന്ന് അനുഭവസ്ഥരും, "ഒരുറക്കം പോലെയാ തോന്നുക" എന്ന് കേട്ടറിവു മാത്രം ഉണ്ടായിരുന്നവരും പോകുന്ന വഴിക്ക് ആശ്വസിപ്പിച്ചു.

ആകെ ആശയക്കുഴപ്പത്തിലായിരുന്നു പിന്നീടുള്ള മണിക്കൂറുകൾ. പക്ഷെ ദിവസം, ഒന്നും രണ്ടും മൂന്നും എന്നല്ല.. ആഴ്ചകള്‍ തന്നെ കഴിഞ്ഞു! വെള്ളം കാണുന്നില്ല! ചെരുപ്പ് വെള്ളം തൊടുവിക്കാത്ത ഒരുത്തനായിരുന്നെന്ന് കുറേ കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ്‌ മനസ്സിലായത്.. അങ്ങനെ ദാ ഇവിടം വരെ ആ ചെരുപ്പിന്റെ കൂടെ എത്തി..", ചെമന്ന പൊടി ദീര്‍ഘനിശ്വാസത്തോടെ മുഴുമിപ്പിച്ചു.
പിന്നീട് എന്തോ വിട്ടു പൊയിട്ടെന്ന പോലെ കൂട്ടിച്ചേർത്തു - "ചില മനുഷ്യന്മാരുണ്ട് ഞങ്ങളെ കാണുന്നത് തന്നെ ചരുര്‍ത്ഥിയാണ്‌.......... , അവർ മൂക്കും വായും പൊത്തി കാവി നിറമായ  മരങ്ങളെ അവജ്ഞയോടെ നോക്കുന്നത് കാണാം... അവരുടെ ഭാവം കണ്ടാൽ തോന്നും ആ സിഗരറ്റ് മണക്കുന്ന ശ്വാസകോശങ്ങളിൽ കേറാൻ ഞങ്ങൾ തക്കം പാർത്തിരിക്കുകയാണെന്ന്.!

സിമന്റ് പൊടിയും ചെമന്ന പൊടിയും എന്തോ കേട്ടിട്ടെന്ന പോലെ കാതോര്‍ത്തു. ഒരു വലിയ കാറ്റടിക്കുന്ന ശബ്ദം.. അത്  കൂടുതല്‍ ശക്തമായിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ചെമന്നപൊടി സിമന്റുപൊടിയെ മുറുക്കെപ്പിടിച്ചു. ശക്തിയായി കാറ്റ് വീശിയടിച്ചപ്പോള്‍ രണ്ടുപേരും ഉയര്‍ന്നുപൊങ്ങി. ഒരു നൂറായിരം സിമന്റ്പൊടികള്‍ വേറെയും. ആ പ്രദേശമാകെ വെളുത്ത പൊടിപടലം കൊണ്ട് മൂടി..

അല്പ നേരം കൂടി കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ രണ്ടു പേരും ഒരു ചില്ലില്‍ ഇരിയ്ക്കുകയായിരുന്നു.. ചെമന്നപൊടി സിമന്റുപൊടിയെ വിടാതെ പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. ചില്ല് മുഴുവനും ഇത്തിരിപ്പോന്ന സിമന്റ്പൊടികള്‍ പറ്റിച്ചേര്‍ന്ന് ഏതാണ്ട് വെളുത്ത നിറമായിരിയ്ക്കുന്നു. എതിര്‍ദിശയില്‍ ശക്തമായി കാറ്റടിയ്ക്കുന്നുണ്ട്. ചെമന്നപൊടി സിമന്റ്പൊടിയോട് ആശങ്കയോടെ ചോദിച്ചു - "ശരിക്കും ഇതേതാ സ്ഥലം?"
"ഇത് ..", സിമന്റ് പൊടി പറഞ്ഞു തുടങ്ങുമ്പോഴേക്കും ചെമന്നപൊടി എന്തോ മനസ്സിലാക്കിയിട്ടെന്നോണം പറഞ്ഞു - "ദേ കണ്ടോ.. ഞാന്‍ നേരത്തെ പറഞ്ഞില്ലേ ഇലകളിലെ കാവി നിറം കാണുമ്പോഴുള്ള ചില മനുഷ്യന്മാരുടെ അവജ്ഞയെപ്പറ്റി.. ഏതാണ്ട് ഇതിനകത്തിരിക്കുന്നവന്റെ അതേ ഭാവമാണത്.. സിമന്റ് പൊടി ആ ഭാവത്തെ കൌതുകത്തോടെ  നോക്കി നിന്നു..."

ചില്ലിനപ്പുറം കണ്ട ആളുടെ കൈകൾ, അവജ്ഞയോടെ, വെള്ളത്തോടൊപ്പം വൈപ്പർബ്ലെയ്ടിനെ ഇരു വശങ്ങളിലേക്കും വേഗത്തിൽ  പായിച്ചു.. നൂറു കോടി സിമന്റ് പൊടികൾ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വീണു, ഒപ്പം ഒരു ചെമന്ന പൊടിയും..

ഫ്യൂഡലിസ്റ്റിന്റെ ഭാര്യ

വിവാഹത്തിനു ശേഷം ഭക്ഷണം പാകം ചെയ്ത് തുടങ്ങിയപ്പോഴുണ്ടായ അടിയന്തിരാവസ്ഥ അതിജീവിയ്ക്കാന്‍ തുല്യ പങ്കാളിത്തം ഉറപ്പാക്കുന്ന ചില കര്‍മ്മപദ്ധതികള്‍ക്ക് ചുക്കാന്‍ പിടിക്കുകയുണ്ടായി. അതോടനുബന്ധിച്ച് കായ്കറികളും ചേരുവകളും നന്നാക്കുന്ന ജോലി, ഉപ്പേരി (തോരന്‍ ) ഉണ്ടാക്കുന്ന ജോലി  എന്നിങ്ങനെ പല അടുക്കളപ്പണികള്‍ക്കും തലയില്‍ തോര്‍ത്തും കെട്ടി ഇറങ്ങിപ്പുറപ്പെട്ടു. അവസരം പോലെ അമ്മ പണ്ട് പാചകത്തില്‍ പ്രയോഗിച്ചിരുന്ന ചില നാടന്‍ ടിപ്സും ഓര്‍ത്തെടുത്ത് കൊടുത്തു - "വളരെ സൂക്ഷിക്കണം ചീരയിലയില്‍ ഉപ്പ് വേഗം പിടിക്കും" - അങ്ങനെയൊക്കെ.
"ഇന്നും ഇന്നലേം അല്ല ഉപ്പ് ഞാന്‍ കാണാന്‍ തുടങ്ങിയെ" എന്ന ഗൂഢമായ മന്ദസ്മിതത്തോടെ ഉപ്പ് വിതറും അവളപ്പോള്‍ .

മുമ്പ് എപ്പഴോ പഠിച്ച "മാക്സിമം യൂടിലൈസേഷന്‍ ", "മള്‍ട്ടി ടാസ്കിംഗ്" എന്നീ ആശയങ്ങള്‍ പാചകത്തിലും പരീക്ഷിയ്ക്കാന്‍ അവള്‍ തയ്യാറായിരുന്നു. അടുപ്പത്ത് ചായ തിളച്ച് ഇറങ്ങാന്‍ നേരമാകുമ്പോഴേക്കും, ചെസ്റ്റ് നമ്പര്‍ വിളിക്കാന്‍ കാത്തു നില്‍ക്കുന്ന മല്‍സരാർത്ഥിയെപ്പോലെ പുട്ടുംകുടം റെഡിയായി ഇരിക്കുന്നത് ഒരു സ്ഥിരം കാഴ്ചയാണ്‌. അടുപ്പില്‍ നിന്ന് ഒരു പാത്രം ഇറങ്ങി മറ്റൊന്നു കേറാനുള്ള ദൈര്‍ഘ്യം ഒരു സെക്കണ്ടിനു മീതെ ആയാല്‍ അവള്‍ അസ്വസ്ഥയാകുമായിരുന്നു.

തുടക്കത്തില്‍ ഒരു കൂട്ടുകൃഷി മനോഭാവത്തോടെ ഇത്തിരി ആയം കൊടുത്ത്, എല്ലാം ഒന്നു ശരിയാവുമ്പോള്‍ പതുക്കെ അടുക്കളയില്‍ നിന്ന് ഉള്‍വലിയണം എന്നായിരുന്നു എന്റെ കണക്കുകൂട്ടല്‍ . ഫ്യൂഡല്‍ സിനിമകളിലെപ്പോലെ ഭക്ഷണം കാലാവുമ്പോള്‍ കൈയും കഴുകി ഉണ്ണാനിരിക്കുന്ന ഒരു എഭ്യനായി രൂപാന്തരം പ്രാപിക്കുന്ന ദൃശ്യം ഉള്ളി വാട്ടുമ്പോഴെല്ലാം സ്വപ്നം കണ്ടു. അത് ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഊണ് കഴിയുമ്പോളുള്ള കാരണവരുടെ ഏമ്പക്കത്തിന്റെ ആലസ്യം മുഖത്ത് പുഞ്ചിരി വിടര്‍ത്തും.
അപ്പോള്‍ അവള്‍ ചോദിക്കും - "എന്താ വെറുതെ ചിരിക്കുന്നെ?"
"ഒന്നുല്ലടോ..വെറ്തേ..", ഞാന്‍ പ്രതികരിക്കും.

ഒരു സല്‍ക്കര്‍മ്മം, ഒരു കൈ സഹായം - ആ ഭാവത്തിലായിരുന്നു അടുക്കളയില്‍ എപ്പോഴും ഞാന്‍ നിലയുറപ്പിച്ചത്. അത് വ്യക്തമാക്കുവാനായി ഉള്ളി വാട്ടുന്നതിനിടയില്‍ ഇടയ്ക്കൊക്കെ പത്രം വായിക്കാനും, ഫേസ്ബുക്ക് നോക്കാനും,  "ഹൃദയരാഗം" കാണാനും പോകുക പതിവായിരുന്നു. പക്ഷെ തിരിച്ചു വരുമ്പോള്‍ ഉള്ളി ആരും ഇളക്കാനില്ലാതെ ഒറ്റക്കിരുന്നു മൂത്ത് മൂത്താപ്പന്‍ ആയിട്ടുണ്ടാകും. ഉള്ളിയുടെ ഭാഗം അവള്‍ ഗൌനിക്കാഞ്ഞത് എന്നെ ആശയക്കുഴപ്പത്തില്‍ ആക്കി. എവിടെയോ കണക്കു കൂട്ടലുകള്‍ പിഴയ്ക്കുന്നത് പോലെ.

അങ്ങനെയിരിക്കെ ഉള്‍‌വലിയലിന്റെ ഭാഗമായി ഒരു തവണ ഉള്ളി വാട്ടുന്നതിനിടയില്‍ ഹൃദയരാഗം കാണാന്‍ പോയ നേരം.  പാട്ടോരോന്ന് കേട്ട് നേരം പോയതറിഞ്ഞു, പക്ഷെ അനങ്ങിയില്ല. "ഏതോ ജന്മ കല്പനയില്‍ ഏതോ ജന്മ വീഥികളില്‍ " എന്ന ലാസ്റ്റ് പാട്ടും മൂളി തിരിച്ചു വന്നപ്പോ ഉള്ളിയും ചീനച്ചട്ടിയും തമ്മിലൊരു അവിഹിതം. അവളാണെങ്കില്‍ ചോറ് വാര്‍പ്പും, ചായ തെളപ്പിക്കലും സംയോജിപ്പിച്ചു കൊണ്ടുള്ള മള്‍ട്ടി ടാസ്ക്കിംഗില്‍ വ്യാപൃതയായിരിക്കുന്നു. ഇത്തവണ സംഭവം ഗുരുതരം ആക്കാന്‍ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു.. ഉള്ളി മൂത്തത് ശ്രദ്ധിച്ചില്ലെന്നും പറഞ്ഞു സംസാരവും തുടങ്ങി..

ഞാന്‍ - "ഇത് കണ്ടോ!"
അവള്‍ - (മൌനം)

ഞാന്‍ - "ഇതെന്താത്..!"
അവള്‍ - (മൌനം)

ഞാന്‍ - "നോക്ക് - ഒക്കെ ദേ അടീ പിടിച്ചു"
അവള്‍ - (മൌനം)

ഞാന്‍ - "ഛെ...." ( ഉച്ചത്തില്‍ ) വേസ്റ്റ് ആയില്ലേ....." ( ഉച്ചത്തില്‍ )
അവള്‍ - (മൌനം)

പ്രകോപനപരമായ പരാമര്‍ശങ്ങള്‍ക്കൊന്നും പ്രതികരിക്കാതെ അവള്‍ അടുപ്പത്ത് വെച്ച തിളച്ച വെള്ളത്തില്‍ ഒരു ടീസ്പൂണ്‍ ചായപ്പൊടി എടുത്തിട്ടു.  എന്നിട്ട് അടുത്തതായി കേറേണ്ട പുട്ടുപാത്രത്തെ ഗ്യാസടുപ്പിനോട് ചേര്‍ത്ത് റെഡിയാക്കി വെച്ചു. അതിനു ശേഷം ഏറെ നേരം തിളയ്ക്കുന്ന ചായയെ നോക്കി നിന്നു.

ഞാന്‍ സംശയത്തോടെ അവളെ നിരീക്ഷിച്ചു. ഭിത്തിയില്‍ പിടിപ്പിച്ച പാത്രംതാങ്ങിയില്‍ അടുക്കി വെച്ചിരുന്ന സ്റ്റീല്‍ പാത്രങ്ങളുടെയും, സ്പൂണുകളുടെയും  ഇടയിലൂടെ മുഖത്തെ ഭാവമാറ്റങ്ങള്‍ കണ്ടു - ആറാം തമ്പുരാനില്‍ നരേന്ദ്രപ്രസാദ് പറഞ്ഞ പോലെ "കണ്ണുകളില്‍ എന്തോ തീക്ഷ്ണമായി കത്തുന്നതു പോലെ.."
"ഞാനൊരാളിവിടെയൊറ്റക്ക്" എന്ന് തുടങ്ങുന്ന ഗാനപ്രവാഹം പൊട്ടിപ്പുറപ്പെടാന്‍ പാകത്തിന് കണ്ണുകള്‍ കത്തിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഞാന്‍ സകല ശക്തിയുമെടുത്ത് അവളെ തിരിച്ചു വിളിച്ചു.

രംഗം അതോടെ ശാന്തമായെങ്കിലും, അതുവരെ സല്ക്കര്‍മ്മമെന്ന ഭാവേന ചെയ്തുപോന്ന ചേതമില്ലാത്ത കൈസഹായങ്ങള്‍ , ഒരിക്കലും തിരിച്ചുമാറാന്‍ കഴിയാത്ത വിധം ഉത്തരവാദിത്വമോ, ദിനചര്യയോ ഒക്കെയായി പൂര്‍ണ്ണമായി രൂപാന്തരം പ്രാപിച്ചു എന്ന ഞെട്ടിക്കുന്ന സത്യം ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കി.

എനിക്കാണെങ്കില്‍ ഫ്യൂഡലിസ്റ്റ് കാരണവരുടെ ഭക്ഷണശീലങ്ങളോടുള്ള അഭിനിവേശം ദിനം പ്രതി കൂടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു രാത്രി വളരെ പണ്ട് ജീവിച്ചിരുന്ന ഒരു ഫ്യൂഡലിസ്റ്റ്‌ മദ്ധ്യവയസ്ക്കനും, അയാളുടെ ഭാര്യയും എന്റെ സ്വപ്നത്തില്‍ വന്നു.. വളരെ പഴക്കം ചെന്ന ഒറ്റപ്പെട്ട ഒരു തറവാട്. പണ്ട് കാണാറുള്ളത്‌ പോലെ കൂട്ടുകുടുംബം ഒന്നും ആയിരുന്നില്ല. പശുവും, തൊഴുത്തും, നെല്‍ കൃഷിയും ഒക്കെ ഉണ്ട് താനും. ഫ്യൂഡലിസ്റ്റ് കാരണവര്‍ അടിയാളന്മാരെക്കൊണ്ട് എല്ല് മുറിയെ പണിയെടുപ്പിച്ചിരുന്നു. അയാള്‍ അതു മാത്രമേ ചെയ്തിരുന്നുള്ളൂ. വീട്ടുജോലിയും തൊഴുത്തിലെ ജോലിയും, പിന്നെ വീടിനോട് ചേര്‍ന്നുള്ള പച്ചക്കറികൃഷിയും എല്ലാം ഭാര്യ ഒറ്റയ്ക്ക് തന്നെ നോക്കണം. വല്ല അത്യാവശ്യവും ഉണ്ടായാല്‍ വിളിച്ചാല്‍ വിളി കേള്‍ക്കാന്‍ പാകത്തിന് അടുത്തെങ്ങും ഒരു കുടിലു പോലും ഇല്ല. വീട്ടുജോലിയായാലും പുറത്തെ ജോലിയായാലും യാതൊരു വിധ വിട്ടുവീഴ്ചയ്ക്കും അയാള്‍ തയ്യാറാകുമായിരുന്നില്ല. സഹായത്തിന്‌ ആളെ വെയ്കുന്ന കാര്യം പറയാന്‍ പോലും അയാളുടെ ഭാര്യക്ക് ഭയമായിരുന്നു. അവര്‍ ക്ഷമിക്കാവുന്നതിന്റെ അങ്ങേയറ്റം ക്ഷമിച്ചു, സഹിക്കാവുന്നതിന്റെ അങ്ങേയറ്റം സഹിച്ചു.

രാത്രി അത്താഴം കഴിഞ്ഞ് ചൂട്ടും കത്തിച്ചു പിടിച്ച് പറമ്പിലൂടെ ഉലാത്തുന്നത് അയാളുടെ ഒരു പതിവ് രീതിയായിരുന്നു.  ആ സമയത്ത് വല്ല തേങ്ങയോ അടയ്ക്കയോ മോഷ്ടിക്കാനായി ശ്രമിയ്ക്കുന്നതെങ്ങാനും കണ്ണില്‍പെട്ടാല്‍ അവരുടെ വസ്ത്രവും, തൊലിയും ഉരിച്ച് വിടുമായിരുന്നു അയാൾ.
ഒരു ദിവസം അത്താഴം കഴിഞ്ഞുള്ള പതിവ് ഉലാത്തലിനിടയ്ക്ക് അയാള്‍ തൊഴുത്തിനടുത്തെത്തി. അതിലെ ഒരു വെളുത്ത പശുവിന്റെ ദേഹത്ത് ചാണകപ്പാട് കണ്ട് അയാള്‍ കലി തുള്ളി. പശുക്കളെ വൃത്തിയായി കുളിപ്പിയ്ക്കാത്തതിന്‌ അയാള്‍ ഭാര്യയെ പുലഭ്യം പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അടുക്കളവശത്തേക്ക് പാഞ്ഞു. പാത്രം കഴുകാന്‍  തുടങ്ങുകയായിരുന്ന ഭാര്യ ഭയന്നു വിറച്ച് കൊണ്ട് എഴുന്നേറ്റു. ദേഷ്യത്തോടെ പലതും പുലമ്പിയ അയാൾ തൊഴുത്തിലുള്ള എട്ട് പശുക്കളെയും കുളിപ്പിച്ചിട്ട് ബാക്കി ജോലി ചെയ്‌താല്‍ മതിയെന്ന് തീര്‍ത്തു പറഞ്ഞ ശേഷം വിശ്രമിയ്ക്കാനായി ഉമ്മറത്തേയ്ക്ക് നടന്നു.

ഉറക്കെയൊന്നു കരയാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം പോലും അവര്‍ക്കവിടെയുണ്ടായിരുന്നില്ല. വീട്ടുജോലി ചെയ്ത് തളര്‍ന്ന ആ സാധു സ്ത്രീ ദേഷ്യവും സങ്കടവും സഹിക്കാനാകാതെ മുഖംപൊത്തി. കൈയിലുണ്ടായിരുന്ന വെണ്ണീറിന്റെ തരികള്‍ കണ്ണീരും വിയര്‍പ്പും ചേര്‍ന്നു കലങ്ങിയൊഴുകി. അവര്‍ നിലവിളിച്ചുകൊണ്ട് കിണറ്റിനടുത്തേക്കോടി. അത്രയും കാലം അടക്കി വെച്ചിരുന്ന സങ്കടവും ദേഷ്യവും അണപൊട്ടിയൊഴുകുകയായിരുന്നു. പെട്ടെന്ന് കണ്ണുകള്‍ കോപം കൊണ്ട് കലങ്ങിച്ചുവന്നു. ഒതുക്കിക്കെട്ടി വെച്ചിരുന്ന നീണ്ട മുടിക്കെട്ട് രണ്ടു കൈ കൊണ്ടും ശക്തിയോടെ വലിച്ചഴിച്ചിട്ടു. മുഷിഞ്ഞ ചേലത്തുമ്പു കൊണ്ട് മുഖത്തെ വിയര്‍പ്പും കണ്ണീരും അവർതുടച്ചു. പാളത്തൊട്ടി ദേഷ്യത്തോടെ കിണറ്റിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു. പൊട്ടിപ്പുറപ്പെടാന്‍ തുടങ്ങിയ അലര്‍ച്ച കടിച്ചമര്‍ത്തിക്കൊണ്ട്  കോപത്തോടെ മുറ്റത്തു നിന്ന ചേനത്തൈയിനേക്കാള്‍ ഉയരത്തില്‍  അവർനാലു തവണ ചാടിത്തുള്ളി. കിതപ്പു മാറാത്ത അവര്‍ പലതും നിശ്ചയിച്ചുറപ്പിച്ചിട്ടെന്നോണം അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നു.

ഉച്ചക്ക് ചക്കവെട്ടിയ വെട്ടുകത്തി ചായ്പിലെ ചാക്കിനടിയില്‍ നിന്ന് വലിച്ചെടുത്തു. ചവിണിയും ചക്കപ്പശയും പറ്റിപ്പിടിച്ച ആ വെട്ടുകത്തിയുമായി ഗര്‍ജ്ജിച്ചുകൊണ്ട് അവള്‍ ഉമ്മറത്തേക്ക് പാഞ്ഞു. മയക്കത്തിലേക്ക് വീണു തുടങ്ങിയ ഫ്യൂഡലിസ്റ്റ് ഭാര്യയുടെ അന്നേ വരെ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത  ഭാവപ്പകര്‍ച്ച കണ്ടു പരിഭ്രാന്തനായി. ചാരുകസേരയില്‍ നിന്ന് ചാടിയെണീറ്റ് നിലവിളിച്ചു കൊണ്ടയാള്‍ ഉമ്മറത്തു കൂടി മരണവെപ്രാളത്തോടെ ഓടി. ഉച്ചത്തില്‍ അലറി വിളിച്ചും മുടിയിട്ടലച്ചും വെട്ടുകത്തിയുമായി ഭാര്യ തൊട്ടു പുറകെയുണ്ട്‌.. പ്രാണരക്ഷാര്‍ത്ഥം സകല ദൈവങ്ങളെയും ഉറക്കെ വിളിച്ചു കൊണ്ട് നിസ്സഹായതയോടെ അയാള്‍ ഒരു പരിഹാരത്തിനായി കേണു.

അലര്‍ച്ചയും കോലാഹലങ്ങളും പെട്ടെന്ന് നിലച്ചു. ഒരിലയനക്കം പോലും കേള്‍ക്കാനില്ല, കട്ടയായ ഇരുട്ട് മാത്രം.

"പോ..." (ഘനമുള്ള ഒരു പെണ്‍ശബ്ദം)
ഞാന്‍ ഞെട്ടിയെഴുന്നേറ്റു.
"പരിഹാരത്തിനായി അടുക്കളയിലേക്കു പോ..", പുതപ്പിനടിയില്‍ നിന്നാണ് അശരീരി.. ഫ്യൂഡലിസ്റ്റിന്റെ ഭാര്യയുടെ അതേ ശബ്ദം..
വെള്ളം കോരാന്‍ പോയ ഫ്യൂഡലിസ്റ്റിന്റെ ഭാര്യയുടെ ഭാവത്തോടെ അലറിവിളിച്ച് കൊണ്ട് അവള്‍ ചാടി എഴുന്നേറ്റു മുടി അഴിച്ചിട്ടു. മുഖത്ത് വെണ്ണീറും കണ്ണീരും ചേര്‍ന്നുണങ്ങിയ പാടുകള്‍ . നാലു വട്ടം അവള്‍ ഉയരത്തില്‍ കലിതുള്ളിച്ചാടി.

ആ സമയം ഞാന്‍ ദീര്‍ഘവീക്ഷണത്തോടെ അടുക്കളയിലേക്ക് ഓടിപ്പോയി വെട്ടുകത്തി തപ്പിയെടുത്ത് ഒളിപ്പിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു. അലറി വിളിച്ചു കൊണ്ട് അവള്‍ എനിക്ക് പുറകെ കുതിച്ചു പാഞ്ഞെത്തി വെട്ടുകത്തി അസാമാന്യമായ ശക്തിയോടെ പിടിച്ചു വാങ്ങി. വെട്ടുകത്ത് വീശി അട്ടഹസിച്ചു കൊണ്ട് അവള്‍ പറഞ്ഞു - "ഒരെണ്ണം തെകച്ചുണ്ടാക്കീട്ട് ഇവടന്ന് പോയാ മതി"
"ങേ.. അതിപ്പൊ.. എന്താ ഞാന്‍‌?", ഞാന്‍ ആലില പോലെ വിറച്ചു.
"ഒന്നും കേക്കണ്ട.. എരൂള്ള എന്തെങ്കിലും.. വേം..", അവള്‍ വെട്ടുകത്തി വീശിക്കൊണ്ട് അലറി. വെട്ടുകത്തിയില്‍ നിന്ന് ചക്കച്ചവിണി എന്റെ മുഖത്ത് വന്നു വീണപ്പോള്‍ ഞാന്‍ പേടിച്ചരണ്ട ആ ഫ്യൂഡലിസ്റ്റാണെന്ന്  തോന്നി.

കൈകള്‍ യാന്ത്രികമായി ഒട്ടും സമയം കളയാതെ എന്തൊക്കെയോ ഭക്ഷണസാധനങ്ങള്‍ പരതിയെടുത്തു. എന്താണ് ഉണ്ടാക്കാന്‍ പോകുന്നതെന്ന് ഒരു നിശ്ചയവും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. "നട്ടപ്പാതിരായ്ക്ക് പശൂനെ കഴുകണോടാ" എന്നൊക്കെ അലറിവിളിച്ചു കൊണ്ട് വെട്ടുകത്തിയുമായി അവള്‍ പുറകെത്തന്നെയുണ്ട്.  പ്രാണനുവേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു കൊണ്ട് കിതപ്പോടെ ഞാന്‍ എരുവുള്ള എന്തോ ഒരു വിഭവത്തിന്റെ പാചകം തുടര്‍ന്നു.

അന്ന് കാലത്ത്  അലാറം മുഴങ്ങുന്ന ഒച്ച കേട്ടില്ല. ബോധം വരുമ്പോള്‍ അവള്‍ എന്നെ പിടിച്ചു കുലുക്കുകയാണ്.
"യ്യോ.. ന്നെക്കൊല്ലല്ലേ.. ഞാമ്പരിഹാരം ചെയ്യാന്‍ തൊടങ്ങിയതാണേ..", ഞാന്‍ ഞെട്ടിപ്പിടഞ്ഞ്  എഴുന്നെറ്റു.
"എന്ത് പരിഹാരം?", അവള്‍ കാര്യം പിടികിട്ടാത്ത പോലെ ചോദിച്ചു.
"ചക്കപ്പശ ഉള്ള വെട്ടുകത്തി എവടേ? വെണ്ണീറൊക്കെ കഴുകിക്കളഞ്ഞല്ലേ?", ഞാന്‍ സംശയത്തോടെ ചോദിച്ചു.
"ഹോ..  ചക്ക കണ്ടിട്ട് കൊല്ലം ഒന്നായി.. എന്താ കാര്യം", അവള്‍ അക്ഷമയോടെ പ്രതികരിച്ചു.
" സത്യം പറ നീ ഫ്യൂഡലിസ്റ്റിന്റെ ഭാര്യയല്ലേ..?", ഞാന്‍ വീണ്ടും ചോദിച്ചു.
"എനിക്കേ കാലത്ത് വേറെ പണി ഉണ്ട്.", അവള്‍ മുഖം ചുളിച്ചു കൊണ്ട് അടുക്കളയിലേക്കു നടന്നു.

അല്‍പ സമയം കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും പോയതിനേക്കാള്‍ വേഗത്തില്‍ തുള്ളിച്ചാടിക്കൊണ്ട് അവള്‍ അതാ തിരിച്ചു വരുന്നു. മുഖത്ത് നൂറ്റിപ്പത്തിന്റെ ബള്‍ബ് കത്തിയ പ്രകാശം.
"അമ്പടാ അപ്പൊ സസ്പെന്‍സ് ആക്കിയതാണല്ലേ..?", അവള്‍ സന്തോഷത്തോടെ ചോദിച്ചു.
ഞാന്‍ അടുക്കളയിലേക്ക് ഓടിച്ചെന്നു നോക്കി. ചൂട് മാറിയിട്ടില്ലാത്ത ചീനച്ചട്ടിയില്‍ അതാ ഒരു വിഭവം തയ്യാറായി ഇരിക്കുന്നു.
അവള്‍ അതില്‍ നിന്ന് അല്പം എടുത്ത് രുചിച്ചു നോക്കി, "എരു കൂടുതലാ.. എന്നാലും നന്നായിട്ടുണ്ട്.. ഇതൊക്കെ ഉണ്ടാക്കാന്‍ അറിഞ്ഞിട്ടാണോ ഒന്നും അറിയാത്തവരെപ്പോലെ ഇങ്ങനെ..."

അപ്പോഴേക്കും എനിക്ക് സംഗതിയുടെ ഏതാണ്ടൊരു രൂപം കിട്ടി. എന്നാലും ഒരു ധൈര്യത്തിന്‌ വെട്ടുകത്തിയില്‍ ചക്കപ്പശ ഇല്ലെന്ന് ഉറപ്പു വരുത്തിയ ശേഷം ഇങ്ങനെ പ്രതികരിച്ചു.. "അതേ.. സസ്പെന്‍സ് തന്നെ.. എന്നും.. നീ മാത്രം ഇങ്ങനെ കഷ്ടപ്പെട്ടാല്‍ മതിയോ...?"

അന്ന് രാത്രി ആ പഴയ ഫ്യൂഡലിസ്റ്റിന്റെ വീട്ടിലെ അടുക്കളയിലും എരുവുള്ള ഒരു വിഭവം തയ്യാറായിരിക്കണം. ഭാര്യ അത് രുചിച്ചപ്പോള്‍ അയാളിലെ ഫ്യൂഡലിസത്തിന്റെ അണുക്കള്‍ അപ്പൂപ്പന്‍താടികള്‍ പോലെ ആകാശത്തേക്ക് പറന്നു പോയിരിക്കണം!

പിന്‍‌കുറിപ്പ്
അന്ന് രാത്രി ഫ്യൂഡലിസ്റ്റിന്റെ ആത്മാവ്‌ സ്വപ്നത്തില്‍ വന്നുണ്ടാക്കിയ എരു ഉള്ള ആ വിഭവം പരീക്ഷിച്ചു നോക്കണമെന്നുണ്ടോ?

ചേരുവകള്‍
സോയ ചങ്ക്സ് - 200 ഗ്രാം
ഉരുളക്കിഴങ്ങ് - ഒരെണ്ണം ഇടത്തരം വലുത്  പുഴുങ്ങിയത്
പച്ചമുളക് - നാലെണ്ണം ചെറുതായരിഞ്ഞത്
കറിവേപ്പില - ഒരു തണ്ട്
സവാള - ഒരെണ്ണം  വലുത് / മൂന്ന് എണ്ണം ചെറുത്
തക്കാളി - ഒരെണ്ണം വലുത്
ഇഞ്ചി - ഒരു കഷണം
വെളുത്തുള്ളി - ഒരെണ്ണം ഫുള്‍ (ഒരല്ലിയല്ല!)
കറുവപ്പട്ട - രണ്ട് കഷണം

വെളിച്ചെണ്ണ - ആവശ്യത്തിന്‌
കടുക് - ആവശ്യത്തിന്‌
വെള്ളം - അര കപ്പ്
ഉപ്പ് - ആവശ്യത്തിന്‌
മഞ്ഞള്‍പ്പൊടി - കാല്‍ ടീസ്പൂണ്‍
മല്ലിപ്പൊടി - ഒന്നര ടേബിള്‍ സ്പൂണ്‍
കുരുമുളകുപൊടി - മുക്കാല്‍ ടേബിള്‍ സ്പൂണ്‍





പാകം ചെയ്യുന്ന വിധം
ആദ്യമായി സോയചങ്ക്സ് മുങ്ങിക്കിടക്കാന്‍ പാകത്തിനു വെള്ളത്തില്‍ ആവശ്യത്തിന്‌ ഉപ്പും, അല്പം മഞ്ഞള്‍പ്പൊടിയും ചേര്‍ത്ത് തിളപ്പിക്കുക - ഏകദേശം രണ്ട് മിനുട്ട് നേരം തിളച്ചു കഴിയുമ്പോള്‍ മാറ്റി വെക്കുക.  ചൂട് ആറിയ ശേഷം വെള്ളം ഊറ്റിക്കളയാം(ഇത്തിരി അമര്‍ത്തി വെള്ളം കളഞ്ഞോ). അല്പം വലിയ സോയ ആണെങ്കില്‍ രണ്ടോ നാലോ കഷണങ്ങളായി മുറിക്കാം.
ചീനിച്ചട്ടി അടുപ്പത്ത്  വെച്ച് ഒരു മീഡിയം തീയില്‍ ചൂടായിത്തുടങ്ങുമ്പോള്‍ വെളിച്ചെണ്ണ ഒഴിക്കുക. വെളിച്ചെണ്ണ മൂക്കുമ്പോള്‍ കടുക് പൊട്ടിച്ച്, അതിലേക്ക് കറുവപ്പട്ട, ഗ്രാമ്പൂ ചതച്ചത് ചേര്‍ത്തിളക്കുക. അല്പം കഴിഞ്ഞ് അതിലേക്ക് ഇഞ്ചി വെളുത്തുള്ളി പേസ്റ്റ് ചേര്‍ത്ത് മൂക്കുന്നത് വരെ ഇളക്കുക. ഇതിലേക്ക് അരിഞ്ഞ് വെച്ചിരിക്കുന്ന പച്ചമുളകും, കറിവേപ്പിലയും ചേര്‍ത്ത് വാട്ടുക. പച്ചമുളക് മൂത്ത് തുടങ്ങുമ്പോള്‍ അതിലേക്ക് അരിഞ്ഞ് വെച്ച ഉള്ളി ചേര്‍ത്ത് വാട്ടുക. ഇത്തിരി ഉപ്പും വിതറിക്കൊ.

ഉള്ളി നന്നായി വാടിക്കഴിഞ്ഞ് ഇപ്പൊ അടീപിടിക്കും എന്ന അവസ്ഥ ആകുമ്പോള്‍ തീ കുറച്ച് ചെറുതാക്കി അതിലേക്ക് മഞ്ഞള്‍പ്പൊടി, മല്ലിപ്പൊടി, കുരുമുളകു പൊടി എന്നിവ ചേര്‍ത്ത് നന്നായി ഇളക്കുക.

ഇപ്പൊ ഇത്തിരി സ്റ്റൈല്‍ ആയിട്ടുണ്ടാകും കാണാന്‍‌ . ഇനി അതിലേക്ക് അരിഞ്ഞ് വെച്ച തക്കാളി ചേര്‍ത്ത് വാട്ടുക. തക്കാളിയും ചേര്‍ന്ന് ഇത്തിരി വാടിക്കഴിഞ്ഞാല്‍ സോയ ചങ്ക്സ് ചേര്‍ത്ത് ഇളക്കുക. സോയ വന്ന പാടേ ഞാന്‍ ഇവിടെ വരേണ്ടവനല്ല എന്ന ഭാവത്തില്‍ കൂട്ടത്തില്‍ കൂടാത്ത പോലെ  കിടക്കും - പക്ഷെ തളരരുത്. അതിലേക്ക് ഉരുളക്കിഴങ്ങ് നന്നായി പുഴുങ്ങിയത് പൊടിച്ച് ചേര്‍ത്ത് ഇളക്കുക(അല്ലെങ്കില്‍ ചേര്‍ത്ത് ഇളക്കി പൊടിക്കുക - തരം പോലെ). എന്തായാലും ഉരുളക്കിഴങ്ങ്‌ കഷണങ്ങളായി കിടക്കാതെ കൂട്ടിനൊപ്പം ചേരണം.

ഇപ്പൊ സോയാചങ്ക്സ് അല്പം കൂടി മിക്സ് ആയിട്ടുണ്ടാകും - എന്നാലും പൂര്‍ണ്ണമായില്ല. ഒക്കെ ഇപ്പൊ ശരിയാവും. ആവി പോകാത്ത മൂടി കൊണ്ട് മൂടി രണ്ട് മിനിട്ട് അടച്ച് അങ്ങോട്ട് വെച്ചേക്കുക. തുറന്നു കഴിയുമ്പോഴേക്കും സോയചങ്ക് മറ്റു കൂട്ടുകളുടെ കൂടെ ചേര്‍ന്നിട്ടുണ്ടാകും. പതുക്കെ വെള്ളം ചേര്‍ത്ത് ഇളക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുക. സോയ വെള്ളം നന്നായി കുടിക്കും. ദാഹം തീരുവോളം ഒഴിച്ചു കൊടുക്കുക. ആവശ്യത്തിന്‌ ഉപ്പും ചേര്‍ത്തിളക്കുക. ഗിള്‍ ബിള്‍ എന്ന കൊഴ കൊഴാന്നുള്ള തെള വരുമ്പോ വീണ്ടും മൂടി വെക്കുക. രണ്ട് മിനിട്ട് കഴിയുമ്പോള്‍ അടുപ്പില്‍ നിന്ന് മാറ്റുക. ഫ്യൂഡല്‍ സോയ മിക്സ് തയ്യാര്‍ ..

ഉണ്ണിയേട്ടന്‍

"ഇന്റെ ഉണ്ണിയേട്ടന്റെ ഓപ്പീസിലെ ചൊമരില്‌ള്ള ബട്ടന്വേള്‌ ഞെക്കിയാ ചായേം കാപ്പീം വരൂല്ലോ..", അമ്മുവിന്റെ മേശയില്‍ പിടിച്ച് തൂങ്ങിക്കൊണ്ട് കണ്ണന്‍ പറഞ്ഞു.
"ഉം.. തൊടങ്ങി, അവന്റെ ഒരു ഉണ്ണിയേട്ടന്‍‌. ബഡായി പറയല്ലെ കണ്ണാ..", കടിച്ച് പിടിച്ചിരുന്ന ഹെയര്‍ക്ലിപ്പ് പുറത്തെടുത്ത ശേഷം അമ്മു പ്രതികരിച്ചു..
"ശരിക്കും ഇള്ളതാ.. കഴിഞ്ഞ പ്രാവശ്യം വന്നപ്പോ പറഞ്ഞൂല്ലോ.."
"അപ്പോ ചൊമരിനപ്പറത്ത്ള്ള അടുക്കളേന്ന് ഓട്ട ഉണ്ടാക്കി ഒഴിച്ച് കൊടുക്ക്വാ ചെയ്യ്യാ?", ഇഴകളിട്ട് മെടഞ്ഞ മുടിയില്‍ ക്ലിപ്പ് കോര്‍ത്ത ശേഷം അമ്മു തുടര്‍ന്നു.
"അല്ല.. ആകാശത്ത്ന്ന് ഉണ്ടാകും.. ചായേം കാപ്പീം.. അത്രക്ക് വല്ല്യ ഓപ്പീസാ ന്റെ ഉണ്ണിയേട്ടന്റെ..", അല്പ നേരത്തെ മൗനത്തിനു ശേഷം കണ്ണന്‍ പറഞ്ഞു.
അമ്മു സംശയത്തോടെ കണ്ണനെ നോക്കി
"ന്നേം കൊണ്ടോവ്വാന്ന് പറഞ്ഞിട്ട്ണ്ട്.. അടുത്ത സ്കൂള്‌പൂട്ടലിന്‌ ഒരാഴ്‌ച കൊണ്ടൂവാന്ന് പറഞ്ഞിട്ട്ണ്ട്", കണ്ണന്‍ ഗമയോടെ പറഞ്ഞു.

"പിന്നെ.. വേറേ എന്തൊക്കെ ണ്ട് ഉണ്ണിയേട്ടന്റെ അവടെ?"
"പിന്നേ.. തണ്‌പ്പ്‌ള്ള മുറിയേള്‌.. കൈ കാണിക്കിമ്പളയ്ക്കും വെള്ളം വര്‌ണ പൈപ്പ്.. നറയെ ഐസ്ക്രീമും.. അമ്മുച്ചേച്ചീ.. കേറി നിക്ക്മ്പളക്കും മ്മളേം കൊണ്ട് മോളീക്ക് പൂവും അവടത്തെ കോണി.."
"ഡാ കേറ്മ്പളക്കും മേളിലിക്ക് പോയാ വീണ്‌ പൂവില്ലേ?"
"അതിന്‌ ഉണ്ണിയേട്ടന്‌ ഭയങ്കര ധൈര്യാ അമ്മുച്ചേച്ചീ.. ഉണ്ണ്യേട്ടനിന്നെ പിടിച്ചോളും."
"ന്നാലും.. എന്തൊരു കഷ്ടാത്‌.. എനിക്ക് പേട്യാ അതിലൊക്കെ കേറാന്‍‌.., അമ്മു പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് മറുപടി പറഞ്ഞു."
"അയ്യേ.. അമ്മുച്ചേച്ചി ന്തിനാ പേടിക്ക്‌ണേ..? ഞാനാ ഉണ്ണിയേട്ടന്റെ കൂടെ ഓടുന്ന കോണീല്‌ കേറാന്‍ പോണേ.. അല്ലാണ്ട് അമ്മുച്ചേച്ചിയല്ല.."
"ഡാ.. നിന്റെ ഉണ്ണിയേട്ടനോട് പറയ്വോ ഈ അമ്മുച്ചേച്ചിയെക്കൂടി കൊണ്ടുവാന്‍‌..? പാവല്ലേ ഈ അമ്മുച്ചേച്ചി.."
"അമ്മുച്ചേച്ചിയെക്കുറിച്ച് ഞാന്‍ ഉണ്ണിയേട്ടനോട് പറയില്ല്യാട്ടോ.. ഉണ്ണിയേട്ടനേ ന്റെ മാത്രം ഉണ്ണിയേട്ടനാ..", കണ്ണന്‍ കാര്യം വ്യക്തമാക്കി
"ഒന്ന് പറയെടാ.. പാവം ഈ അമ്മുച്ചേച്ചിയെക്കൂടെ ഒന്നു കൊണ്ടൂവാന്‍‌.. നീ പറഞ്ഞാ ഉണ്ണിയേട്ടന്‍ കേക്കും", അമ്മു കെഞ്ചി..
"ഉം.. ഒരു പാവം.. പൊഴക്കരേല്‌ വെച്ച് ഷാജിയേട്ടന്റെ മോത്ത് മാന്തീത് പാവായിട്ടാ..?"
"അതിനവന്‍ ന്നോട് തോന്ന്യാസം പറയാന്‍ വന്നിട്ടല്ലേ..?"
കണ്ണന്‍ ഒച്ചയടക്കിപ്പിടിച്ച് ചോദിച്ചു - "ഉമ്മ തരാന്‍ പറയണത് തോന്ന്യാസാ?"
"പോടാ മണ്ടാ.. നിന്നോട് വര്‍ത്താനം പറയാന്‍ ഞാനില്ല.. എനിക്ക് വേറേ പണിണ്ട്.." അവള്‍ മേശക്കകത്ത് നിന്നും ഒരു പുസ്തകവും പേനയും എടുത്തു.. ടേബിള്‍ലാമ്പിന്റെ സ്വിച്ചമര്‍ത്തി.
"ശ്... അമ്മുച്ചേച്ചീ  ദാ മേശക്കകത്ത് ഒരു വണ്ട് പെട്ടിരിക്ക്ണൂ.. കേട്ടോ ഒര്‌ മൂളിച്ച.."
അമ്മു ഞെട്ടലോടെ കണ്ണനെ നോക്കി - "ങാ.. ഈ വണ്ട് കൊറേ നേരായി ഇവിടെ വന്ന് കളിക്ക്യാ ന്റെ കണ്ണാ.. അതിനെ പുറത്തെടുത്ത് കളയണം.. ഇപ്പോ അമ്മുച്ചേച്ചിക്ക് കൊറേ പടിക്കാന്‌ണ്ട്.. നീ പൊക്കൊ, താഴെ മുത്തശ്ശീടെ അട്ത്തിക്ക്.."
കണ്ണന്‍ പരുങ്ങിക്കൊണ്ട് അവിടെ തന്നെ നിന്നു..
"അല്ലാ നേരെത്രയായീന്നാ.. വീട്ടിലിക്കി പൊക്കോ നീയ്‌.. അമ്മ തെരക്ക്‌ണ്‌ണ്ടാവും.. നാളേ സ്കൂള്‌ കഴിഞ്ഞ് ഇത് വഴി വരണം ട്ടോ.. അമ്മുച്ചേച്ചിക്ക് ഒരു കൂട്ടം പറയാന്‌ണ്ട് നെന്നോട്.."

കണ്ണന്‍ മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ മുറിക്ക് പുറത്തിറങ്ങി.. ഇറങ്ങിയ ഉടനെ അമ്മുച്ചേച്ചിയുടെ മുറിയുടെ വാതിലടയുന്ന ശബ്ദം അവന്‍ കേട്ടു..
"ന്താപ്പൊ പെട്ടെന്നൊരു പടിത്തം..?"
കണ്ണന്‍ പതുക്കെ തിരിഞ്ഞ് നടന്ന് ജനാലക്കരികിലെത്തി.. ജനാല രണ്ടും അകത്ത്‌ന്ന് കൊളുത്തിട്ടിരിക്കുന്നു.. മുകളിലത്തെ ഒരു പാളി പകുതി തുറന്നതാണ്‌.. അവന്‍‌ ചിറ്റയുടെ 
മുറിയിലെ തുന്നല്‍ മെഷീന്റെ അടുത്തുള്ള സ്റ്റൂളെടുത്ത് പതുക്കെ ജനാലക്കരികില്‍ കൊണ്ടു വന്നു വെച്ചു.. സ്റ്റൂളില്‍ ചവിട്ടി ജനാലയുടെ തിണ്ണയില്‍ കയറി.. പതുക്കെ ഏന്തിനിന്ന് മുറിക്കകത്തേക്ക് നോക്കി..

അമ്മുച്ചേച്ചി കിടന്ന് കൊണ്ട് ആരോടോ സ്വകാര്യം പറയുന്നു.. മൊബൈല്‍ ഫോണില്‍..
അമ്മുച്ചേച്ചിക്ക് മൊബൈല്‍ ഫോണോ..?

"കണ്ണാ.."
"ശോ.. മുത്തശ്ശി.."
കണ്ണന്‍ ചാടിയിറങ്ങി, ഒന്നിടവിട്ട് കോണിപ്പടികളിലൂടെ ഓടിയിറങ്ങി വരാന്തയിലെത്തി..
കിതച്ചു കൊണ്ട് മുത്തശ്ശിക്ക് മുമ്പില്‍‌ ചെന്നു നിന്നു..
"എവട്യായിരുന്നു നീയ്.. എത്ര നേരായീന്നറിയ്വോ ഞാന്‍ നിന്നെ വിളിക്കണൂ.."
"ഞാന്‍ അമ്മുച്ചേച്ചീടെ അട്‌ത്ത്.. വെറ്‌തേ.."
"സന്ധ്യായിട്ടും വീട്ടിലിക്ക് പൂവാറായില്ല്യേ നിനക്ക് കണ്ണാ?"
"ദാ പോവ്വാ മുത്തശ്ശീ.."
"സന്ധ്യക്ക് മുമ്പ് വീട്ടിലെത്തണന്ന് പറഞ്ഞാ ഈ ചെക്കന്‌ മനസ്സിലാവില്ല.. നിന്റമ്മയ്‌ക്ക് നീ മാത്രല്ലേ ഉള്ളൂ കണ്ണാ.. ആണായിട്ടും, പെണ്ണായിട്ടും..."
"ഞാന്‍ ആങ്കുട്ട്യല്ലേ മുത്തശ്ശീ...?" കണ്ണന്‍ മുത്തശ്ശിയെ തിരുത്തി..
"ങാ.. ന്നാ വേം വീട്ടിലിക്കി പോ ന്റെ ആങ്കുട്ടി. അമ്മ പേടിക്കില്ലേ മോനേ?
അച്ഛനില്ലാത്ത ഈ ചെക്കന്‍ ഒരു നെലീലാകണത് വരെ അവള്‍ക്ക് സ്വസ്ഥതേണ്ടോ..?
അതൊക്കെ ഈ ചെക്കനെങ്ങനെ മനസ്സിലാവും ന്റെ കൃഷ്ണാ.. ന്നാലും അവള്‍ക്കീ ഗതി വന്നല്ലോ.. കര്‍മ്മഫലം.... ഭഗവാനേ..."

"ഞാന്‍ പൂവാ മുത്തശ്ശീ", കണ്ണന്‍ വരമ്പിലൂടേ ചാടിയോടി ചടുലതയോടെ, കവുങ്ങിന്‍ തോപ്പില്‍ പടര്‍ത്തിയ കുരുമുളകുവള്ളികള്‍ക്കിടയില്‍ അപ്രത്യക്ഷനായി..
മുത്തശ്ശി നാമം ജപിച്ചു കൊണ്ടു ഉമ്മറത്തെ നിലവിളക്കിലെ തിരികള്‍ താഴ്ത്തി..
രാത്രിയേറേ കഴിഞ്ഞിട്ടും അമ്മുവിന്റെ മുറിയില്‍ മാത്രം ഒരു മിന്നമിനുങ്ങിന്റെ പ്രകാശം കത്തിനിന്നു.. മുറിക്കകത്ത് ചൂടും, നേരിയ വെളിച്ചവും അവളെ വീര്‍പ്പു മുട്ടിക്കുവാന്‍ മത്സരിച്ച് കൊണ്ടിരുന്നു.

രാത്രി അമ്മ ചോറ് വിളമ്പിയപ്പോള്‍ കണ്ണന്‍ സംശയം ചോദിച്ചു - "ഈ മൊബൈല്‍ ഫോണില്‌ സൊകാര്യം പറഞ്ഞാ വിളിക്ക്ണ ആള്‌ കേക്ക്വോ അമ്മേ?"
"ആ.. കേക്കുമായിരിക്കും.. അല്ല, ആരാപ്പോ മൊബൈല്‍ ഫോണില്‌ സൊകാര്യം പറഞ്ഞേ..?"
"അമ്മുച്ചേച്ചി.."

അന്നു രാത്രി കണ്ണനൊരു സ്വപ്നം കണ്ടു.. ഉണ്ണിയേട്ടന്‍ കണ്ണനെ കാത്ത് നില്‍‌ക്കുകയാണ്‌ വീട്ടില്‍‌.. ഉണ്ണിയേട്ടന്‍ വന്നതറിഞ്ഞ് കണ്ണന്‍ സ്കൂളീന്ന് വീട്ടിലേക്ക് ഓടുകയാണ്‌... അവില്‍ മില്ലും, തിലകപ്പിഷാരഡിയുടെ പലചരക്ക് കടയും കഴിഞ്ഞ്, ഇടവഴികളിലൂടെ വീട്ടിലേക്ക് സകല ശക്തിയുമെടുത്ത് ഓടുകയാണ്‌ അവന്‍‌..
വീട്ടിലെത്തിയപ്പോഴേക്കും ഉണ്ണിയേട്ടന്റെ വെളുത്ത കാര്‍ പൊടി പറത്തി അമ്പലത്തിന്റെ വശത്തുള്ള ഗ്രൗണ്ടിലൂടെ റോഡിലേക്ക് കയറിയിരിക്കുന്നു.. ഓടി റോഡിലെത്തിയപ്പോഴേക്കും കാറിന്റെ പൊടി പോലുമില്ല..

പിറ്റേന്ന് വൈകുന്നേരം സ്കൂള്‌ വിട്ട് വന്നപ്പോള്‍ അമ്മുച്ചേച്ചി അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല..
"മുത്തശ്ശീ അമ്മുച്ചേച്ചി എവടേ?" കണ്ണന്‍ ആരാഞ്ഞു.
"അവള്‌ പോയി ന്റെ കുട്ടാ.."
"എവടയ്‌ക്കാ പോയേ?"
"നേരത്തോട് നേരം വടക്കാഞ്ചേരീന്ന് അവള്‍ടെ അച്ഛനും അമ്മേം വന്ന് അവളെ കൊണ്ടോയി.."
"എന്തിനാ കൊണ്ടോയേ? ഇനി എന്നാ വര്വാ?"
"മുത്തശ്ശിക്കറിയില്ലെന്റെ കുട്ട്യേ.. ഇപ്പഴത്തെ കുട്ട്യോള്‍ടെ ഓരൂ കാര്യങ്ങള്‌.."

കണ്ണന്‍ കോണിപ്പടികള്‍ കയറി അമ്മുച്ചേച്ചിയുടെ മുറിയിലെത്തി. അകത്ത് മൊബൈല്‍ ഫോണ്‍ മൂന്ന് കഷണങ്ങളായി ചിതറിക്കിടക്കുന്നു..
കിടക്കയിലും, നിലത്തുമായി കടലാസ് തുണ്ടങ്ങള്‍‌.. അതൊരു ഫോട്ടോയുടെ ഭാഗങ്ങളായിരുന്നു, ഒരാണിന്റെ മുഖത്തിന്റെ ഭാഗങ്ങള്‍‌..

കണ്ണന്‍ കൗതുകത്തോടെ തുണ്ടുകളോരോന്നായി ചേര്‍ത്ത് വെച്ച് നോക്കി.. അവന്റെ കണ്ണുകള്‍ വികസിച്ചു.. ഉണ്ണിയേട്ടന്‍‌..
കഷണങ്ങളെല്ലാം പെറുക്കിയെടുത്ത് കീശയില്‍ തിരുകി അവന്‍ വീട്ടിലേക്ക് ഓടി..

കണക്ക് പുസ്തകത്തില്‍ നിന്ന് ഒരു വെള്ളക്കടലാസ് കീറി.. അടുക്കളയില്‍ ചെന്ന്
ഒരു പിടി അന്നം കയ്യിലെടുത്ത് തിരിച്ചു വന്നു.. കടലാസില്‍ വറ്റ് തേച്ച് ഫോട്ടോയുടെ തുണ്ടുകള്‍ ഓരോന്നായി ചേര്‍ത്ത് വെച്ചു.. അന്നുച്ചക്ക് അമ്മുവിന്റെ അച്ഛന്‍ ചീന്തിയെറിഞ്ഞ ഉണ്ണിയേട്ടന്‍ കണ്ണന്റെ കണക്കു പുസ്തകത്തില്‍ പുനര്‍‌ജനിച്ചു..

രണ്ട് മാസങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം ഒരു സായാഹ്നം. ഇനി ഒരു മാസം കൂടിയേ ഉള്ളൂ പരീക്ഷ കഴിയാന്‍‌.. സ്കൂള്‌ പൂട്ടിയാല്‍ അമ്മേടേ വീട്ടില്‍ പോകും.. ഉണ്ണിയേട്ടന്‍ വരുമ്പോ കൂടെ പോകും.. കൊറേ സ്ഥലങ്ങള്‌ കാണും.. ഉണ്ണിയേട്ടന്റെ കൈ പിടിച്ച് ഓടുന്ന കോണീല്‌ കേറും.. ഉണ്ണിയേട്ടന്റെ കൂടെ കഥകള്‍ കേട്ടുറങ്ങും.. അങ്ങനെ പല പല സ്വപ്നങ്ങളാണ്‌ അവന്‌.. സ്കൂള്‌ വിട്ട് വീട്ടിലേക്ക് വരുന്ന വഴിക്കാണ്‌ അവന്റെ സ്വപ്നം കാണല്‍‌.. ഓരോ ദിവസവും ഓരോ പുതിയ സ്വപ്നം..

അന്ന് കണ്ണന്‍ സ്കൂള്‌ വിട്ട് വന്നപ്പോള്‍ മേശപ്പുറത്ത് ഒരു മിഠായിപ്പൊതി കണ്ടു..
"അമ്മേ, എവടന്നാ ഇത്രേം മിഠായ്വേള്‍..?"
"ഉണ്ണി ഇന്ന് വന്നിരുന്നു.. അറിഞ്ഞോ..? കല്ല്യാണച്ചെക്കനായി, നിന്റെ ഉണ്ണിയേട്ടന്‍‌.. അടുത്ത ആഴ്ച അവന്റെ കല്ല്യാണാ.. ഭയങ്കര ഓട്ടത്തിലാ ചെക്കന്‍‌.. എടിപിടീന്നല്ലേ കല്ല്യാണം.."

"കല്ല്യാണോ? ഉണ്ണിയേട്ടനോ? ആരെയാ ഉണ്ണിയേട്ടന്‍ കല്ല്യാണം കഴിക്കാന്‍ പോണേ?"
"ഹും.. നിന്റെ അമ്മുച്ചേച്ചിയെ തന്നെ.. അല്ലാണ്ടാര്യാ..?"

അത്രയും പറഞ്ഞ് ലക്ഷ്മി അടുക്കളയിലേക്ക് പോയി..
"അമ്മുച്ചേച്ചിയെയോ...?" കണ്ണന്‌ ഒന്നും വിശ്വസിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല..
അവന്‍ ഒരു മിഠായി വായിലിട്ട് നുണഞ്ഞു.. ഒരു രസോം ഇല്ലാത്ത പോലെ..

അടുക്കളയില്‍ അമ്മ ചിറ്റമ്മയോട് അടക്കം പറയുന്നത് കണ്ണന്‍ കേട്ടു..
"ന്റെ സാവിത്ര്യേ.. പിള്ളേരുടെ ഓരോ കാര്യങ്ങള്‌.. ശാരദയ്ക്ക് തീരേ താല്‍‌പര്യം ഉണ്ടായിരുന്നില്ലാട്ടോ.. കാര്യം മുള്ളിയേപ്പൊ തെറിച്ച ബന്ധൊക്കെ ഇണ്ട്.. ന്നാലും.. അവന്റെ ഒരു പഠിപ്പ് വെച്ച് നോക്കിയാ ഇതിലും എത്രയോ മെച്ചള്ളത് കിട്ട്വായിരുന്നു.. ഒറ്റാക്കാലില്‌ നിന്ന് ചെക്കന്‍ ഒരേ ഒരു ശാഠ്യം.. ഇത്‌ മതീന്ന്.. പിന്നെന്താ ചെയ്യ്വാ.."
"ന്നാലും.. അവളിതെപ്പൊ സാധിച്ചെടുത്തൂ ന്റെ ലക്ഷ്മ്യേ..?"
"അതിനു മാത്രം ദെവസം ഉണ്ണി ഇവടെ ഇണ്ടായിരുന്നോ?"
"ങാ.. കയ്യും കണ്ണും കാണിക്കാന്‍ അവള്‍ടെ അമ്മേം ഒട്ടും മോശല്ലാരുന്നു.. നിനക്ക്ക്കറയാല്ലോ പണ്ടത്തെ ഓരോ പുകിലുകള്‌.."
"ഉം.."
"അമ്മൂന്റെ അച്ഛന്‍ ആദ്യം വെറുതേ ഒരു ഗമക്ക് വേണ്ടി എതിര്‍ത്തെങ്കിലും പിന്നെ എല്ലാവര്‍ക്കും സമ്മതം.."
"സമ്മതിക്കാണ്ടിരിക്കാന്‍ പറ്റ്വോ.. പൂത്ത കാശല്ലേ ചെക്കനവടെ ഇണ്ടാക്കണത്‌..?"

കണ്ണന്‍ വാടിയ മുഖവുമായി മിഠായിപ്പൊതിയും പിടിച്ച് അടുക്കളയിലേക്ക് ചെന്നു.. എന്നിട്ട് പരിഭവം പറഞ്ഞു..
"അപ്പൊ വെക്കേഷന്‌ ന്നെ ഓപ്പീസില്‌ കൊണ്ടുവാന്ന് ഉണ്ണിയേട്ടന്‍ പറഞ്ഞതോ?"
"ഈ വെക്കേഷനില്‍ എന്തായാലും ഉണ്ടാവില്ല കണ്ണാ.. കല്ല്യാണം അല്ലേ.. പിന്നെ ഒരീസം അമ്മ കൊണ്ടൂവാം നിന്നെ", ലക്ഷ്മി ഉചിതമായി പ്രതികരിച്ചു..
"നൊണ പറയണ്ടമ്മേ.. ഉസ്കൂളിലിക്കും, ചായക്കടേലിക്കും, അമ്പലത്തിലിക്കും അല്ലാതെ അമ്മ ന്നെ എവടക്കെങ്കിലും ഇത് വരെ കൊണ്ടോയിട്ടുണ്ടോ? ഉണ്ണ്യേട്ടനെന്തിനാ അമ്മേ ഇപ്പൊ തന്നെ കല്ല്യാണം കഴിക്ക്‌ണത്..? ന്നെ കൊണ്ടോയിട്ട് പിന്നെ വരുമ്പൊ കഴിച്ചാ പോരേ.."
"ദാ പ്പൊ നന്നായേ.. അത് നീ അവനോട് ചെന്ന് ചോദിക്കെടാ.. ഹല്ല പിന്നെ.. മനുഷ്യനിവിടെ നൂറ് കൂട്ടം പണിയുണ്ട് അതിന്റെ എടയ്‌ക്കാ അവന്റെ ഒരു ഉണ്ണിയേട്ടന്‍‌..."
"അവനെ ചീത്ത പറയണ്ട ലക്ഷ്മീ ഉണ്ണി അവനെ ഒക്കത്ത് വെച്ച് കൊറേ നടന്നതല്ലേ.. സാരല്ല.. പോട്ടെ കണ്ണാ.." ചിറ്റ പരിതപിച്ചു.

"ഇനിക്ക് വേണ്ടാ ഈ മിഠായി, കണ്ണന്‍ മിഠായികള്‍ അടുക്കളയിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു.."
"കണ്ണാ നിനക്ക് നല്ല അടി കിട്ടാത്തതിന്റെ സൂക്കേടാ.. കണ്ടോ സുമതീ അവന്റെ അഹങ്കാരം.. എനിക്ക് വയ്യ ഈ ചെക്കനെക്കൊണ്ട്.."
"ഇഷ്ടല്ല എനിക്ക് അമ്മയെ.." അവന്‍ വിതുമ്പിക്കൊണ്ട് അകത്തേക്കോടി.

കണ്ണന്റെ സങ്കടം അമ്മുച്ചേച്ചിയോടുള്ള ദേഷ്യമായി പണ്ടേ മാറിയിരുന്നു.. ഇപ്പോളത് ഉണ്ണിയേട്ടനോടുള്ള പരിഭവമായും രൂപാന്തരം പ്രാപിച്ചിരിക്കുന്നു..
ദൂരെ എവിടെയോ അമ്മുവിന്റെ മുറിയില്‍‌, ഒരു പുതിയ മൊബൈല്‍ ഫോണ്‍ മിന്നാമിനുങ്ങിനെ പോലെ ഇത്തിരി വെട്ടം പരത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു..
സമയവും ബോധവും നശിച്ച് അവള്‍ വിയര്‍ത്തു.. സ്വപ്നങ്ങളുടെ ചിലന്തിവലകളില്‍ അവള്‍ സ്വയം ചെന്ന് ചാടി.. ഉണ്ണിയേട്ടനിലെ ചിലന്തി അവളെ സമീപിക്കുന്നതിനായി അവള്‍ പ്രാര്‍ത്ഥനയ്യോടെ കണ്ണുകളടച്ചു.. പിന്നീടുള്ള മുപ്പത് ദിവസങ്ങളിലും രാത്രി മിന്നാമിനുങ്ങ് വെട്ടവും, ചിലന്തി വലകളും അമ്മുവിന്റെ മുറിയില്‍ നിഴലാട്ടമാടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.. ഉണ്ണിയേട്ടനും അവള്‍ക്കുമിടയിലുള്ള ദൂരം ഓരോ ദിവസങ്ങളിലും കുറഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു..

കണ്ണന്റെ പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു.. വേനലവധി തുടങ്ങിയിട്ട് രണ്ട് ദിവസമായി..
ഇന്ന് ഉണ്ണിയേട്ടന്റെ വിവാഹമാണ്‌.. നഗരത്തിലുള്ള ഒരു ഓഡിറ്റോറിയത്തില്‍ വെച്ചാണ്‌ വിവാഹം.. കണ്ണനെ മുത്തശ്ശിയുടെ അടുത്താക്കി അമ്മ രണ്ട് ദിവസം മുമ്പേ പോയിരുന്നു..
ഇന്നലെ ചിറ്റ അവരുടെ കൂടെ ഉണ്ണിയേട്ടന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോകാന്‍ വിളിച്ചെങ്കിലും കണ്ണന്‍ പോയില്ല.. അവന്‍ കല്ല്യാണത്തിന്റെ അന്ന് മുത്തശ്ശീടെ കൂടെ വരാമെന്ന് ശഠിച്ചു..

കണ്ണന്‍ ഉണ്ണിയേട്ടന്റെ കല്ല്യാണം നടക്കുന്ന മണ്ഡപത്തിനടുത്തേക്ക് പോയില്ല..
ഭക്ഷണം പാകം ചെയ്യുന്ന സ്ഥലത്ത് പോയി അവിടെ കുത്തിയിരുന്നു അവന്‍‌.. ഇടയ്ക്കെപ്പഴോ വിവാഹത്തിന്റെ മം‌ഗള നാദം ഉച്ചസ്ഥായിയിലെത്തിയതും പിന്നീട് സാധാരണ താളത്തിലായതും അവന്‍ അലസമായി കേട്ടു..
അവന്‍ പതുക്കെ വണ്ടിയില്‍ ചെന്നിരുന്നു.. വണ്ടിക്കകത്ത് അവനും പൊള്ളുന്ന വെയിലും മാത്രം.. പുറത്തെ കാഴ്ചകളൊന്നും അവനെ ആകര്‍ഷിച്ചിരുന്നില്ല.. അവന്റെ മനസ്സ് ശൂന്യമായി മാറിയിരുന്നു..

ഇടയ്ക്കെപ്പ്ഴോ അലങ്കരിച്ച ഒരു വെളുത്ത കാര്‍ ആ വഴി പതുക്കെ കടന്നു പോകുന്നത് അവന്‍ നെഞ്ചിടിപ്പോടെ കണ്ടു. കാറിനുള്ളില്‍ ഉണ്ണിയേട്ടന്റെ കൈ ചിലന്തിയെപ്പോലെ അമ്മുവിന്റെ വിരലുകളിലേക്ക് പടര്‍ന്ന് കയറുന്നതും.. അവന്റെ കണ്ണുകള്‍ ചാലു കീറി കവിളിലൂടെ താഴേക്കൊഴുകി..

സ്വപ്നങ്ങളില്‍ മാത്രം കാണാറുള്ള സ്ഥലങ്ങളിലേക്ക് വെളുത്ത കുതിരയെ പോലെ പൊടി പറത്തിക്കൊണ്ട് ഉണ്ണിയേട്ടന്റെ കാര്‍ അപ്രത്യക്ഷമായപ്പോള്‍ കണ്ണന്റെ മനസ്സില്‍ ഒരു സംശയം മാത്രം ബാക്കിയായി.. ചോദിക്കാന്‍ ഭയമുള്ള ഒരു സംശയം..
"ഉണ്ണിയേട്ടന്‌ ന്നെ കല്ല്യാണം കഴിച്ചൂടാരുന്നോ?"

ഇന്റര്‍‌വ്യൂ

പണ്ട് ഫിലിപ്പോസ് സാറ് പഠിപ്പിച്ചു തന്ന "ഏകതാന പ്രവേഗത്തിലുള്ള പിണ്ഡത്തെ" പോലെ, വാതില്‍ ഒരേ വേഗത്തില്‍ നീങ്ങി, പതുക്കെ പൂര്‍ണ്ണമായും അടഞ്ഞു..
ചില്ലുജാലകത്തിന്റെ അടുത്ത് ഇരുന്നിരുന്ന രണ്ടു പേര്‍ അവന്റെ ചേഷ്ടകള്‍ നിരീക്ഷിച്ചു കൊണ്ടിരിയ്ക്കുന്നു.. കാലില്‍ കാല്‍ കയറ്റി വെച്ചിരിയ്ക്കുന്ന ഒരാള്‍, പിന്നെ കണ്ണാടി വെച്ച വേറൊരാള്‍.. രണ്ടു പേരും ക്ലീന്‍ ഷേവ്, തണ്ടുകള്‍ ചെത്തി മാറ്റിയ ചെടി ആസകലം തളിര്‍ത്ത് പൊടിയ്ക്കുന്നതു പോലെ പച്ച നിറം വ്യാപിച്ചു തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്, രണ്ടു പേരുടെയും കവിളുകളില്‍ ..

കാലില്‍ കാല്‍ കയറ്റി വെച്ചിരുന്നയാള്‍ - "ഗുഡ് ആഫ്റ്റര്‍നൂണ്‍.. പ്ലീസ് ടെയ്ക് യുവര്‍ സീറ്റ്.."

ഇരുന്നപ്പോള്‍ ആദ്യം താഴേക്ക് പോയ ഇരിപ്പിടം, പിന്നീട് അവന്റെ ഭാരവുമായി സമവായത്തിലായി.. മുന്നിലിരിയ്ക്കുന്ന രണ്ടാളുടെ ശ്വാസോച്ഛ്വാസവും, പിന്നെ അവന്റെ നെഞ്ചിടിപ്പും.. വേറേ ഒരു ശബ്ദവും മുറിയ്ക്കകത്തില്ല.. ടെക്‍നോളജിയുടെ അതിപ്രസരം ഉള്ള ശീതീകരിച്ച മുറി.. റൂംഫ്രെഷ്നറുടെ വില കൂടിയ ഗന്ധം അനര്‍ഹമായ ഒരു ഔദാര്യത്തിന്റെ ഗര്‍‌വ്വോടെ അവനെ ശ്വാസം മുട്ടിയ്ക്കുന്നുണ്ട്... കറുത്ത ചില്ലു ജാലകത്തിന്റെ പുറത്ത് ഏതോ സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ കമ്പനിയുടെ പിരമിഡ് ആകൃതിയിലുള്ള സമുച്ചയങ്ങള്‍... അതിന്റെ വെണ്ണക്കല്‍ ചുമരുകളില്‍ വെള്ളിമേഘങ്ങളുടെ പരകായ പ്രവേശം...

കണ്ണാടി വെച്ച ആള്‍ അവന്റെ റെസ്യൂമേ പരിശോധിയ്ക്കുകയായിരുന്നു. പഠിത്തം കഴിഞ്ഞ് ആദ്യം ജോലിയില്‍ പ്രവേശിച്ച ചന്ദ്രു ആണ്‌ റെസ്യൂമേ ഉണ്ടാക്കാന്‍ അവനെ സഹായിച്ചത്‌. പേഴ്സണല്‍ ഡീറ്റെയില്‍സും, അക്കാഡമിക് ഡീറ്റെയില്‍സും മാത്രം മാറ്റിയാല്‍ മതി എന്നായിരുന്നു അവന്റെ നിര്‍ദ്ദേശം. അതിലെഴുതിയത്‌ ചോദിയ്ക്കുമ്പോള്‍ പറയാനുള്ള രീതി, മുഖഭാവം, ശബ്ദത്തിന്റെ ഘനം, ഇടേണ്ട കുപ്പായം എന്നു വേണ്ട ശ്രദ്ധിയ്ക്കേണ്ട എല്ലാ കാര്യങ്ങളും അവന്‍ വിശദമായി തന്നെ ഉപദേശിച്ചിരുന്നു.. നാലു കൊല്ലം എഞ്ചിനീയറിങ് കോളേജില്‍ പഠിച്ചെങ്കിലും റെസ്യൂമെ കാണുന്നത് ചന്ദ്രു അയച്ചു തന്നപ്പോള്‍ മാത്രമാണ്‌. ചന്ദ്രുവിന്റെ ആരൊക്കെയോ ബാംഗ്ലൂരിലും, കൊച്ചിയിലും, പുറത്തും ഒക്കെ ഐ.ടി. കമ്പനിയില്‍ വര്‍ക്ക് ചെയ്യുന്നുണ്ട്.. അതു കൊണ്ട് അവന്‍ പറഞ്ഞത് അക്ഷരം പ്രതി അനുസരിച്ചു..

കാലില്‍ കാല്‍ കയറ്റി വെച്ച ആള്‍ അവനെ ഇമ വെട്ടാതെ നോക്കി ഇരിയ്ക്കുന്നു. അതു കണ്ടപ്പോള്‍ ആകെ ഒരു വല്ലായ്മ. റംല മാത്രമേ അവനെ അതിനു മുമ്പ് അത്രയും നേരം ഇമ വെട്ടാതെ നോക്കിയിരുന്നിട്ടുള്ളൂ.. മേശയുടെ മുകളില്‍ വെച്ചിരുന്ന പളുങ്ക് പാത്രത്തില്‍ സ്വന്തം മുഖഭാവങ്ങള്‍ അവരറിയാതെ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് അവന്‍ നിരീക്ഷിയ്ക്കുന്നുണ്ട്... മുഖത്ത് ചന്ദ്രു പറഞ്ഞ ആ കോണ്‍ഫിഡന്‍സ് ഇല്ലേ...?

"ഓക്കെ.. പ്ലീസ് ഇന്‍‌ട്രൊഡ്യൂസ് യുവര്‍സെല്‍ഫ്..", റെസ്യൂമെയില്‍ ലോകസഞ്ചാരം നടത്തിക്കൊണ്ടിരുന്ന കണ്ണുകളെ വലിച്ചെടുത്ത് അയാള്‍ അവനെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി..

അവന്റെ നെഞ്ച് പടപടാ ഇടിച്ചു. ഇപ്പോള്‍ പറയേണ്ടിയിരുന്ന "അയാം റിഷാദ്.. ബേസിക്കലി ഫ്രം കാലിക്കറ്റ്. " ഉം, ആവര്‍ത്തിച്ചു പഠിച്ച മറ്റെല്ലാ കാര്യങ്ങളും ശരീരമാസകലെയുള്ള ധമനികളിലൂടെ തലയ്ക്കകത്തേയ്ക്ക് ഇരച്ചു കയറി... പിന്നീട് പല പല ബിന്ദുക്കളില്‍ ചെന്ന് അതെല്ലാം അപ്രത്യക്ഷമായി... ഒരു മൂര്‍ച്ഛ..
ബാപ്പായുടെ മുറുക്കാന്റെയും, വിയര്‍പ്പിന്റെയും ഗന്ധം മുറിയ്ക്കകത്തേയ്ക്ക് അടിച്ചു കയറുന്നതു പോലെ.... റൂംഫ്രെഷ്നറുടെ വിലകൂടിയ ഗന്ധത്തിന്റെ രൂക്ഷത കുറഞ്ഞു..

"മോനേ റിഷാദേ..", ബാപ്പായുടെ ശബ്ദം
"വാപ്പാ......"
"ഇഞ്ഞിബഡെ ഇന്റഡുത്ത്‌ കുത്തിരിക്കി..."
"എന്താ ബാപ്പാ...?"
"അന്നോട് ഞമ്മക്ക് ചെലദ് പറയാന്‌ണ്ട്‌..."
"പറ ബാപ്പാ......"
"അന്നം മുട്ട്യാലും ഇഞ്ഞാരെ എടുത്തും തലേം കുനിച്ച് നിക്കണ്ടി വരര്‍ത്.. കേട്ടിക്കോ...?"
"കേട്ട് ബാപ്പാ....."
"പിന്നാ...... ഹറാമായിറ്റിള്ള കാര്യത്തിനൊന്നും ഇഞ്ഞ് പോഗൂലാന്ന് ഞമ്മക്കറയാ.. ഇന്നാലും.."
"ഇല്ല ബാപ്പാ......."
"സത്യം അന്റ സൈഡിലാണെങ്കില്‌ ഇഞ്ഞ്‌ ഒരിക്കലും ബേജാറഗര്‍ത്.. പടച്ചോനു നെരക്കാത്തതൊന്നും ഇഞ്ഞ് പറയ്വേം ചെയ്യ്വേം ചെയ്യര്‍ത്.."
"ഇല്ല ബാപ്പാ........"

വല്ലാത്ത ഒരു ആശ്വാസം.. നെഞ്ചിടിപ്പ് കുറഞ്ഞു കുറഞ്ഞ് സാധാരണത്തെ പോലെയായി.... വര്‍ത്തമാനം പറയുമ്പോള്‍ ഒച്ചയിടറി വിറയ്ക്കുമെന്ന് ഉറപ്പിച്ചതായിരുന്നു, പക്ഷെ ഇപ്പോള്‍... വീട്ടില്‍ ഉമ്മയോടും ബാപ്പയോടും സംസാരിയ്ക്കുന്നത് പോലെ സംസാരിയ്ക്കുവാന്‍ പറ്റുമെന്ന് ഒരു തോന്നല്‍.... അവന്റെ വിളറിയ മുഖഭാവങ്ങള്‍ പളുങ്കുപാത്രത്തില്‍ നിന്ന്‌ അപ്രത്യക്ഷമായി.. അവന്റെ കാതില്‍ ബാപ്പയുടെ വാക്കുകള്‍... അവന്റെ നാവിനിപ്പോള്‍ ബാപ്പായുടെ മുറുക്കാന്റെ ചൂര്‌...

അവന്‍ ഇന്‍‌ട്രൊഡ്യൂസ് ചെയ്തു തുടങ്ങി..
"ഞമ്മന്റെ പേര്‌ റിഷാദ്. പൊര കോയിക്കോട്ട്, കാട്ടിലപ്പീടിഗ - വെങ്ങളം ഓവര്‍ ബ്രിഡ്ജിന്റെ സെയ്ഡില്‌.. ബാപ്പായ്ക്ക് ഏലത്തൂരുള്ള ഈര്‍ച്ച മില്ലിലായിനും പണി.. ഇപ്പോ ഇല്ല.. കയിഞ്ഞ കൊല്ലം ബാപ്പാ മയ്യത്തായി... ഒര്‌ ഇത്താത്ത ണ്ട്‌.. സുഹറത്താത്ത.. ഓളെ നിക്കാഹ് കയിഞ്ഞ് ഇപ്പൊ തലശ്ശേരീലാണ്‌.. ഇപ്പോ പൊരേല് ഉമ്മേം ഞാനും മാത്തറം..
പ്ലസ് ടു കയിഞ്ഞേരത്ത് ഞമ്മള്‌ ഡിഗ്രി ഫിസിക്‍സ് എടുത്തുംകാണ്ടിറ്റ് പോഗാന്ന് ബെച്ചതായിനും.. നോക്കുമ്പൊ ഉമ്മാക്കും ബാപ്പാക്കും ഇന്നെക്കൊണ്ട് എഞ്ചിനിയര്‍ ന്റെ പടിത്തം പടിപ്പിയ്ക്കണന്ന് ബല്ലാത്ത പൂതി.. അങ്ങനെ കുറ്റിപ്പുറത്ത് ചേര്‍ന്ന്.. പടിച്ച്... ഇപ്പ ഇതാ ഇക്കൊല്ലം ഞമ്മള്‌ പാസ് ഔട്ട് ആയി.."

"ഓക്കെ.. ബിഫോര്‍ കണ്ടിന്യൂയിങ് ഫര്‍ദര്‍.. ഡോണ്ട് യു നോ ദാറ്റ് വി ആര്‍ ഏന്‍ എം.എന്‍.സി? ഏന്‍ഡ് ഔര്‍ ക്ലയന്റ്സ് ആര്‍ ഓഫ് ഇന്റര്‍‌നാഷനല്‍ സ്റ്റാന്‍‌ഡേര്‍ഡ്സ്? വീ എക്‍സ്പെക്‍റ്റ് ദാറ്റ് ഫ്രം യൂ ടൂ.."
"ഇങ്ങളെ രണ്ടാളേം മോന്തായം കണ്ടപ്പോ തോന്നി ഇങ്ങക്ക് മലയാളത്തില്‌ പറഞ്ഞാ തിരിയൂന്ന്.. അതോണ്ടാ ഞമ്മള്‌.. ഐ നോ ഇംഗ്ലീഷ്... ഓള്‍ദോ.. നോട് മച് ഫ്ലൂവന്റ്... "

"സൗണ്ട്സ് ഇന്റെറെസ്റ്റിങ്.. സോ, വാട്ട് ആര്‍ യുവര്‍ പേഷന്‍സ്?", ഇത്തവണ ചോദിച്ചത് കണ്ണട വെച്ച ആളാണ്‌.

"ഓരോ നേരത്തും പലേ പലേ പാഷന്‍സ് ആര്‍ന്ന്.. പണ്ട് നന്നെ ചെറുതായേരത്ത്, ഉസ്കൂള്‌ പൂട്ടുമ്പം.. പരപ്പനങ്ങാടീല്‌ള്ള ഉമ്മാന്റെ പൊരേലേക്ക് തീവണ്ടീല്‌ പോണതായിനും ഞമ്മന്റെ പാഷന്‍.. ലേശം പാടെ ബലുതായേരം പൊരേന്ന് ഉസ്കൂള് വരെ സന്ദീപിന്റെം, റംലേന്റെം കൂട്ടത്തില്‌ സൊറേം പറഞ്ഞ് നടക്ക്‌ന്നതായി പാഷന്‍.. പിന്ന..... ഒമ്പതില്‌ പടിയ്ക്കുമ്പളാണ്‌ റംലേമായിറ്റ് പിരിശത്തിലാവണത്.. അന്നൊക്കെ എടവയീന്ന് ഒറ്റയ്ക്ക് കാണുമ്പോ, ഓളെ കയ്യില്‌ പിച്ചുന്നതായിനും ഞമ്മന്റെ പാഷന്‍..... അപ്പൊ ഓള മൊകം ചോന്നു ബരും.. ഇനിപ്പോ പിച്ചില്ലെങ്കില്‌ ഓള്‌ ഞമ്മളക്കൊണ്ട് പിച്ചിക്കും.. ഞമ്മന്റെ ഹൂറി ആയിനു ഓള്‌..
പിന്ന ഓളെ ബാപ്പാ, ഓളെ നിക്കാഹ് ഒര്‌ ലോഹ്യക്കാരന്റെ ദോസ്തുആയിറ്റ് ഒറപ്പിച്ചപ്പോ... കൊറേ ദെവസം തലക്കണേന്റെ മേലെ മൊകോം ബെച്ച് കരയലായിരുന്ന് ഞമ്മന്റെ പാഷന്‍.. ഇന്റെ ബാപ്പാ മയ്യത്തായേരത്താണ്‌ ഓളെപ്പറ്റിള്ള ബെസമോം, ബിജാരോം കൊറഞ്ഞത്.. അപ്പഴേക്ക് ഓള്‌ ഒന്നു പെറ്വേം ചെയ്ത്.... ഇപ്പോ ഉമ്മാന്റെ ഇത്തിരി മോകങ്ങള്‌, അതാണ്‌ ഇന്റെ പാഷന്‍...."

"സൗണ്ട്സ് ഗുഡ്.. നവ്.. ഏന്‍സര്‍ ഏ സിമ്പിള്‍ ക്വെസ്റ്റ്യന്‍... വൈ ഷുഡ് വീ ഹയര്‍ യൂ?", കാലില്‍ കാല്‍ കയറ്റി വെച്ചയാള്‍ വിളിയ്ക്കാതെ വന്ന ഒരു അമ്പരപ്പ് വിഴുങ്ങിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
"ഇങ്ങളെന്താണിപ്പറയണത്‌.. നേരത്ത ടെക്‍നിക്കല്‍ ഇന്റര്‍‌വ്യൂ ചെയ്തോര്‌ പറഞ്ഞീനല്ലോ, ഞമ്മളെ പെര്‍ഫോമന്‍സ് തരക്കേടില്ലാന്ന്‌.. ന്നിട്ടല്ലേ ഓല്‌ ഇങ്ങളടുത്തേക്ക് ഞമ്മള ബിട്ടേ... പിന്നെന്താണ്‌ ഇങ്ങളിങ്ങനെ കണ്ണീച്ചോരല്ലാത്ത ചോദ്യം ചോദിയ്ക്കണത്‌..?"

"ഐ മീന്‍.. വാട്ട് ബെനിഫിറ്റ് ഡു യു തിങ്ക് ദാറ്റ് യൂ ഹേവ്.. ദാറ്റ് വില്‍ ഹെല്പ് ഇന്‍ ദ ഗ്രോത് ഓഫ് ദ കമ്പനി?", അയാള്‍ തുടര്‍ന്നു.
"ഞമ്മക്ക് കായി കിട്ട്വാണെങ്കില്‌ ഇങ്ങളെ പണി ഞമ്മള്‌ ഉഷാറായിറ്റ്, മൊഞ്ചാക്കി‌ ചെയ്ത് തരും.. ഉമ്മാക്ക് കൊറച്ച് മോകങ്ങള്‌ണ്ട്‌... ഞമ്മക്കും.. ആദ്യം പുത്യേ ഒര്‌ പൊര, വയ്‌ത്താലെ ഒര്‌ സിഫ്റ്റ് കാറ്‌‌, പിന്ന കൊറേ കാണാത്ത സ്തലങ്ങള്‌ അയിന്റാത്ത്‌ ചുറ്റാന്‍ പോഗല്‌... ഐറ്റാല്‌ എന്തെല്ലം.. ഐനൊക്കെ നല്ലോണം കായി ബേണം.."

"സോ ദാറ്റ് മീന്‍സ് ഈഫ് യു ഗെറ്റ് ഏ ബെറ്റര്‍ ഓഫര്‍ യൂ വില്‍ ലീവ് അസ്..? ഏന്‍ഡ് യൂ ഡുനോട്ട് ഹേവ് എനി ഇന്റെറെസ്റ്റ് ഇന്‍ ദി കമ്പനി..?"
"ആ കാര്യത്തില്‌ ഇങ്ങക്ക് ഒര്‌ സംശോം ബേണ്ട.. ഇപ്പൊ ഞമ്മക്ക് കായാണ്‌ ബലുത്.. അത്‌ മറന്നിറ്റ്‌ള്ള ഒര്‌ പണിയ്ക്കും ഞമ്മള്‌ നിക്കൂല.. തോനെ കായി തരാന്ന് പറഞ്ഞ് ആരേലും ബിളിച്ചാ... പടച്ചോനാണെ ഞമ്മള്‌ പോഗും.. അദാണ്‌ ഞമ്മന്റെ അവസ്ത... ഇങ്ങക്കൊന്ന്‌ കേക്കണോ.. ഞമ്മള്‌ പാസ്പോര്‍ട്ട് ബരെ എടുത്ത് ബെച്ചിക്കി.. ലേശം പാടെ കയിഞ്ഞ് ഒര്‌ എക്‍സ്പീരിയന്‍സ് ഒക്ക ആയിറ്റ് മജീദിന്റെ ഇക്കാ കത്തറ്‌ല്‌ പണി നോക്കാന്ന്‌ പറഞ്ഞിറ്റ്‌ണ്ട്‌.. പിന്ന.. ഇനിക്ക് ഇന്ററസ്റ്റ് ഇണ്ടോന്ന് ഇങ്ങക്കെന്താ ഒരു സംശം? ഇങ്ങള്‌ ബേജാറാഗണ്ട.. ഇങ്ങള പണി നടക്കും.. ഞമ്മളെ ബിശ്വസിക്കിം..."

"വാട്ട് ആര്‍ യുവര്‍ പ്ലേന്‍സ് ഫോര്‍ ദ നെക്സ്റ്റ് റ്റൂ യിഏഴ്‌സ്?", വീണ്ടും കണ്ണട വെച്ചയാള്‍..
"റംലേനെ കെട്ട്‌ന്നത്‌ മൊതല്‌ക്ക് അങ്ങോട്ട്ള്ള ഞമ്മളെ ഒരുമാരിപ്പെട്ട സഗല പ്ലാന്വേളും പൊളിഞ്ഞ്..... അതോണ്ട്‌ ബല്യേ കിനാവും പ്ലാനിങ്ങും ഇപ്പോ ഞമ്മക്കില്ല.. മുന്ന പറഞ്ഞ പോലെ ഞമ്മള്‌ അങ്ങോട്ട് ചെയ്യാന്ന് ബിജാരിക്ക്‌ന്ന്ണ്ട്.. അങ്ങന ഒര്‌ ബിസ്വാസം ഞമ്മക്ക്‌ണ്ട്‌...
രണ്ട് കൊല്ലം പോയിറ്റ് ഒര്‌ കൊല്ലത്തേയ്ക്ക് ഇള്ള പ്ലാനിങ് പോലും ഞമ്മക്ക്‌ ഇപ്പോ ഇല്ല.. ഞമ്മള പ്ലാനിങ്ങിപ്പൊ ദാ ഈ മിനിറ്റിനാണ്‌... ഐലും കൂഡേല്‌ ഇല്ല..."

"ഓക്കെ റിഷാദ്.. വീ വില്‍ ഗെറ്റ് ബേക് ടു യു സൂണ്‍ ഐതര്‍ വേ...
വെല്‍.... ഡു യു ഹേവ് എനിതിങ് ടു നോ ഫ്രം അസ്?"
"ആദ്യങ്ങള്‌ ഗെറ്റ് ബാക്ക് ചെയ്യി.. ന്നിട്ട് ഞമ്മള്‌ ചോദിയ്ക്കാ.. മുന്നപ്പോയ രണ്ട് സ്തലത്തും പലേ കാര്യങ്ങള്‌ ഞമ്മള്‌ ചോദിച്ചറിഞ്ഞ്... എല്ലം ബെറുദനേ ആയിപ്പോയി.. ഞമ്മളെ എടുത്തില.. ന്തിനാ ഇപ്പോ ബെറുക്കനെ ഓരോ കാര്യങ്ങള്‌ അറയുന്നേ... പൈശേന്റെ കാര്യം അറയ്വാണെങ്കില്‌ തരക്കേടില്ലായിനും..."

"വീ ഹേവ് ടു തിങ്ക് ഓഫ് ദാറ്റ്.. വില്‍ ഗെറ്റ് ബേക് ടു യൂ.. താങ്ക്‌ യൂ ഫോര്‍ സ്പെന്റിങ് ടൈം വിത് അസ്.."
"ന്നാ.. അങ്ങനെ ആവട്ടെ.. അപ്പൊ ഞമ്മള്‌ പോണ്‌.."
അവന്‍ വാതില്‍ തുറന്ന് പുറത്ത് പോകുന്നത്‌ രണ്ട് പേരും അതിശയത്തോടെ നോക്കിയിരുന്നു..

ഏകതാന പ്രവേഗത്തില്‍ വാതില്‍ വീണ്ടും അടഞ്ഞു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ കാലില്‍ കാല്‍ കയറ്റി വെച്ചിരുന്ന ആള്‍ ആ പോസ് മാറ്റി, കണ്ണട വെച്ച ആളോട്‌ പറഞ്ഞു...
"പടച്ചോനേ... പലേ ഹിമാറ്വേളേം ഇന്റര്‍‌വ്യൂ ചെയ്തിന്‌.. പക്കെങ്കില്‌ ഓനെപ്പോലൊര്‌ മനുസനെ ഞമ്മളിദ് ആദ്യായിറ്റാ.. ഓന്‍ പറഞ്ഞദ് മുയുക്കനും കേട്ടിനോ ഇഞ്ഞ്‌...?"
"കേട്ടിന്‌ മോനേ.. ഓനാളൊര്‌ നര്യാ....", ഇന്റര്‍‌വ്യൂ തുടങ്ങാന്‍ നേരം വലിച്ചെടുത്ത് സൂക്ഷിച്ച ദീര്‍ഘശ്വാസം പുറത്തേയ്ക്ക് വിട്ടുകൊണ്ട്‌ കണ്ണട വെച്ചയാള്‍ പ്രതികരിച്ചു.

ഒക്‍റ്റോപസ്സ്

പാലം പകുതി കടന്നപ്പോള്‍ അപ്പു തല പുറത്തേയ്ക്കിട്ട് ചീറി..
അച്ഛാ വെള്ളം! വെള്ളം! ദാ.. താഴെ തോനെ വെള്ളം...!
അത് പുഴയാണ്‌ മോനേ പുഴ... റിവര്‍.. കേട്ടിട്ടില്ലേ..
ഹായ്.. റിവര്‍.. റിവര്‍ റീച്ചസ് ദി സീ.. എവടെ സീ..?
സീ ഇത്തിരി ദൂരെയാണ്‌ ..
സീ യില്‌ അപ്പോ ഇതിലും തോനെ വെള്ളണ്ടാവില്ലേ..
ഉം.. ഉണ്ടാവും..
നമ്മക്ക് സീയില്‌ പൂവാം അച്ഛാ..
പിന്നൊരീസം പോവാം.. ഇപ്പൊ നമ്മക്ക് അമ്മമ്മേനെ ഹോസ്പിറ്റലില്‍ കൊണ്ടോവണ്ടേ...
അപ്പു ഒരു നിമിഷം പുറകോട്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കി.. പുറകിലത്തെ സീറ്റില്‍ അമ്മമ്മ ശ്വാസം മുട്ടി വലിക്കുന്നു.. ഇത്തിരി നേരം നോക്കിയ ശേഷം അവന്‍ തല വീണ്ടും പുറത്തേയ്ക്കിട്ടു..
അച്ഛാ ഇതില്‌ ക്രോക്കോഡൈല്‍ ഉണ്ടാവ്വോ..?
ഏയ് ഇല്ലടാ.. ക്രോക്കൊഡൈല്‍ ഒന്നും ഉണ്ടാവില്ല..

അപ്പോ ഒക്‍റ്റോപസ്സോ..?
ഉം.. ഒക്‍റ്റോപസ്സ് ഉണ്ടാവും..
അപ്പു വെള്ളത്തിലേക്ക് തുറിച്ചു നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു..
ഒക്‍റ്റോപസ്സ് എന്താ വരാത്തേ..?
ഒക്‍റ്റോപസ്സ് അങ്ങ് വെള്ളത്തിന്റെ അടീലാ.. അതാ വരാത്തേ..
നമ്മക്കും വെള്ളത്തിന്റെ അടീലേക്ക് പൂവാം..?
വെള്ളത്തിന്റെ അടീല്‌ പോയാല്‍ ശ്വാസം കിട്ടില്ല മോനേ..
അപ്പോ ഒക്‍റ്റോപസ്സിന്‌ ശ്വാസം കിട്ട്വോ..?
ഉം..
ശ്വാസം കിട്ട്വോ..?
ഉം.. കിട്ടും..
അപ്പു അല്പ സമയം ചിന്തയിലാണ്ടു..
അമ്മാമ്മ ഒക്‍റ്റോപസ്സിന്റെ അടുത്ത് പോയതോണ്ടാണോ ശ്വാസം കിട്ടാത്തേ...?
അല്ലടാ.. അമ്മാമ്മയ്ക്ക്‌ സുഖല്ല അതാ..

അപ്പു കൈകള്‍ പുറത്തേയ്ക്കിട്ട് കാറ്റിന്റെ ആക്കം അറിഞ്ഞു.. ഹായ് നല്ല സുഖം എന്തൊരു കാറ്റാ.. എന്തൊരൊച്ചയാ കാറ്റിന്‌..
പാലം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ കാറ്റിന്റെ ആക്കം കുറഞ്ഞു..
ശോ.. പോയി.. റിവറിന്റെ അവടെ മാത്രേ കാറ്റുള്ളൂ അച്ഛാ..... അപ്പു ചുണ്ടുകള്‍ കൂര്‍പ്പിച്ചു സീറ്റിലേക്ക് തലചായ്ച്ചു കിടന്നു ഗ്ലാസ്സിലൂടെ ആകാശത്തേയ്ക്കു നോക്കി..

ഇനിയും ആറ് കിലോമീറ്റര്‍ കൂടി ഡ്രൈവ്‌ ഉണ്ട്‌. രവി ആക്സിലറേറ്ററില്‍ പതുക്കെ അമര്‍ത്തി വേഗം കൂട്ടി..
പച്ചപ്പും, തെങ്ങിന്‍ കൂട്ടവും വിട്ട് വണ്ടി ഷോപ്പിംഗ് മാളും, ഫ്ലാറ്റുകളും ഭരിയ്ക്കുന്ന റോഡിലൂടെ മുന്‍പോട്ട് നീങ്ങി..
ഇത്തിരി ദൂരെ ഉള്ള ജങ്ക്ഷനില്‍ സിഗ്നല്‍ ചുവപ്പു കത്തി.. വാഹനങ്ങളുടെ നീണ്ട നിര.. ഇനി ഈ ട്രാഫിക്കില്‍ നിന്നും ഒന്നു രക്ഷപ്പെട്ടിട്ട് വേണം ഹോസ്പിറ്റലില്‍ എത്താന്‍.. മൂര്‍ത്തി ഡോക്ടറോട് വിളിച്ചു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്, പക്ഷെ കണ്‍സള്‍ട് ചെയ്ത് കഴിഞ്ഞ് എത്ര മണിയാവും വീട്ടില്‍ തിരിച്ചെത്താന്‍.. ഇനി ഹോസ്പിറ്റലൈസ് ചെയ്യേണ്ടി വന്നാല്‍... രമയുണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ എന്നോര്‍ത്തപ്പോള്‍ നെഞ്ചിനകത്ത് ഒരു ഘനം.. ഒരു വിങ്ങല്‍.. അപ്പുവിന്റെ ഈ മാസത്തെ ക്ലാസ് ഇതു മൂന്നാമത്തെ ദിവസമാണ്‌ മുടങ്ങുന്നത്‌..
ഇത്തിരി കൂടി വലുതായാല്‍ എല്ലാം ശരിയാവും, അങ്ങനെ സ്വയം ആശ്വസിച്ച് രവി കൈ വിരല്‍ കൊണ്ട് സ്റ്റിയറിംഗില്‍ പതുക്കെ തട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.. പണ്ട് രമയോടൊത്ത് ഡ്രൈവ് ചെയ്തിരുന്ന ഏതോ ഒരു യാത്രയില്‍ കേട്ട പാട്ടിന്റെ താളം..

പുറകിലുള്ള ബസ് ഡ്രൈവര്‍ ഹോണ്‍ മുഴക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. വണ്ടി ഒതുക്കാനാണ്‌.. സിഗ്നല്‍ വരാതെ അനങ്ങാന്‍ കഴിയില്ല... അയാള്‍ കൈ കൊണ്ട് ആംഗ്യം കാണിയ്ക്കുന്നതും എന്തൊക്കെയോ വിളിച്ചു പുലമ്പുന്നതും രവി പുറത്ത് കണ്ണാടിയില്‍ കണ്ടു.. രവി മുഖം തിരിച്ച് സിഗ്നല്‍ പച്ചയാവുന്നതും പ്രതീക്ഷിച്ച് കാത്തിരുന്നു..

അപ്പു ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക്‌ എന്തൊക്കെയോ ചോദിയ്ക്കുന്നുണ്ട്‌.. ചോദ്യങ്ങള്‍ക്കെല്ലാം രവി ഉത്തരം മൂളലിലൊതുക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിരിയ്ക്കുന്നു..
ചോദ്യങ്ങള്‍ കൂടുമ്പോള്‍ രവി ചെറുതായി ശാസിയ്ക്കും.. അല്പ സമയത്തേയ്ക്ക് ആ ശാസന അപ്പുവിനെ നിശബ്ദനാക്കും.. കുറച്ചു കഴിയുമ്പോള്‍ ശാസിച്ച കാര്യം രവിയും അപ്പുവും മറക്കും.. വീണ്ടും ചോദ്യോത്തരങ്ങള്‍..

ആകസ്മികമായാണ്‌ പുറത്ത് ഫുട്പാത്തില്‍ ഒരാളെ അപ്പു ശ്രദ്ധിച്ചത്.. അയാള്‍ നിലത്തിരുന്ന് കൈ രണ്ടും നീട്ടി ആ വഴി നടക്കുന്നവരോടൊക്കെ എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു..
അവന്‍ തല പുറത്തേയ്ക്കിട്ടപ്പോള്‍ രവി ശാസിച്ചു - അപ്പൂ.. തല പുറത്തിടല്ലേ..
അവന്റെ ശ്രദ്ധ മുഴുവനും അയാളിലായിരുന്നു.
സ്റ്റിയറിങ്ങില്‍ വിശ്രമിച്ചിരുന്ന ഇടതു കൈകൊണ്ട് രവി അപ്പുവിന്റെ തുടയില്‍ പതുക്കെ തട്ടി..
അപ്പൂ... നിന്നോടാ ഞാന്‍ പറഞ്ഞേ, രവി സ്വരത്തിന്‌ ഘനം അല്പം കൂട്ടി.
അപ്പു പെട്ടെന്ന് തല അകത്തേയ്ക്ക് വലിച്ചു, പക്ഷെ അവന്റെ നോട്ടം ഇപ്പോഴും പുറത്തിരിയ്ക്കുന്ന ആളില്‍ തന്നെ ആയിരുന്നു..

ഫുട്പാത്തിലൂടെ പതുക്കെ നടന്നടുത്ത ഒരാള്‍, കീശ തപ്പിയെടുത്ത ഒരു നാണയത്തുട്ട് താഴേയ്ക്കു എറിഞ്ഞു കൊടുത്തു.. മിക്കവരും അങ്ങനെ ഒരാളെ കാണാത്ത പോലെയാണ്‌ ആ വഴി നടന്നത്.. ചിലരൊക്കെ ചില്ലറയില്ലാത്ത കീശയില്‍ പരതിക്കൊണ്ടും, സംശയിച്ചു കൊണ്ടും, ആ വിവരം ഒരു നോട്ടം കൊണ്ട് അയാളെ അറിയിച്ച ശേഷം പതുക്കെ കടന്നു പോയി.. അയാളുടെ കൂടെ ഏതാണ്ട് അപ്പുവിന്റെ അത്ര പ്രായം വരുന്ന ഒരു കുട്ടിയും ഉണ്ട്‌.. അപ്പുവിനെ പോലെ തുടുത്ത മുഖവും ചിരിയും ഒന്നും ഇല്ലായിരുന്നു അവന്‌.. കണ്ണുകള്‍ കുഴിഞ്ഞ് അകത്തേയ്ക്ക് പോയെങ്കിലും കണ്ണുകളിലെ സ്വപ്നവും നിഷ്കളങ്കതയും വറ്റാതെ നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു.. അഴുക്ക് പിടിച്ച ഒരു നിക്കര്‍ മാത്രമായിരുന്നു അവന്റെ വേഷം.. ഏച്ചു കെട്ടിയ നിക്കറിന്റെ കുടുക്കുകള്‍ക്കിടയില്‍ നിന്ന് ഒരു കുഞ്ഞു വയറ് തള്ളിപ്പുറത്തേയ്ക്ക് നിന്നിരുന്നു.. ശ്വാസം എടുക്കുമ്പോള്‍ ആ വയര്‍ പൊന്തുകയും താഴുകയും ചെയ്യുന്നത് അപ്പു കൗതുകത്തോടെ കണ്ടു.. അപ്പു അവന്‍ ഇട്ടിരുന്ന ഷര്‍ട്ട് നിക്കറിനിടയില്‍ നിന്നും വലിച്ച് മാറ്റി സ്വന്തം വയറിലേക്ക് നോക്കി.. അപ്പുവിന്റെ വയറും ഇളകുന്നുണ്ട്.. പക്ഷേ അവന്റെ അത്രേം ഇല്ല..
അപ്പു കൗതുകത്തോടെ പുറത്തേക്കു വീണ്ടും നോക്കി..

അവന്റെ കണ്ണിനു താഴെ വിയര്‍പ്പും, പൊടിയും കണ്ണീരും ഒരുമിച്ചു ചേര്‍ന്ന് ഉണങ്ങിയ കറുപ്പ് കലര്‍ന്ന പാടുകള്‍.. അവനും ആകാശത്തേയ്ക്കു തന്നെ ആയിരുന്നു നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നത്‌.. കാലുകള്‍ റോഡില്‍ ഇറക്കി വെച്ച് ഉരച്ചുകൊണ്ടിരിയ്ക്കുകയാണവന്‍..

തു ക്യാ കര്‍ രഹേ ഹോ വഹാ പേ... റോഡ് ഹേ.. ഗാഡി ഭീ ഹേ.. ഹിമ്മത് ദേഖ്.. ഏസാ മത് കരോ..
അയാള്‍ അവനെ ശാസിക്കുകയാണെന്ന് അപ്പുവിന്‌ മനസ്സിലായി.. പക്ഷെ അവന്‍ ഒരു കൂസലും ഇല്ലാതെ കാലുകള്‍ റോഡില്‍ വെച്ച് ഉരച്ച് കൊണ്ടിരുന്നു.. അവന്റെ കാലിനോട് ചേര്‍ത്ത് നിര്‍ത്തിയിട്ടിരുന്ന മോട്ടോര്‍സൈക്കിളിലേക്കാണ്‌ ഇപ്പോള്‍ അവന്റെ നോട്ടം. അവന്റെ കൈയെത്തും ദൂരത്താണ്‌ മോട്ടോര്‍സൈക്കിള്‍.. അവന്‍ കൈ കൊണ്ട് അതിന്റെ ചക്രങ്ങളില്‍ പതുക്കെ തൊടാന്‍ ശ്രമിച്ചപ്പോള്‍ ഹെല്‍മറ്റിട്ടയാള്‍ ഒച്ച വെച്ച് സ്റ്റീറിംഗ് ഇളക്കി.. പ്രതീക്ഷിക്കാതെ പെട്ടെന്ന് ചക്രം ഇളകിയപ്പോള്‍ അവന്‍ കൈ പേടിച്ച് വലിച്ചു..
അവന്റെ മൂക്കില്‍ നിന്നും ഉത്ഭവിച്ചു തുടങ്ങിയ രണ്ട് തീര്‍ത്ഥ നദികള്‍ ചുണ്ടിന്റെ വശങ്ങളിലൂടെ താഴോട്ട് പ്രവഹിച്ചു തുടങ്ങിയിരിയ്ക്കുന്നു.. അവന്‍ അകത്തേയ്ക്ക് ഒന്നു വലിച്ചപ്പോള്‍ പാമ്പ് മാളത്തിലേയ്ക്ക് കേറി പോകുന്ന ചടുലതയോടെ നദികള്‍ രണ്ടും മൂക്കിനകത്തേയ്ക്കു കയറിപ്പോയി.

അച്ഛാ.. അപ്പു സംശയത്തോടെ രവിയെ വിളിച്ചു
ഉം.. രവി മൂളി
പുറത്തിരിയ്ക്കുന്ന അങ്കിളിനെ കണ്ടോ?
രവി തല ഇടത്തോട്ട് തിരിച്ച് നിസ്സംഗതയോടെ നോക്കി.. ഒരു ഹിന്ദിക്കാരന്‍.
അച്ഛാ.. ആ അങ്കിളെന്തിനാ പൈസ ചോദിയ്ക്കുന്നേ..?
ആ അങ്കിളിന്‌ പൈസ ഇല്ലാത്തതു കൊണ്ട്‌..
നമ്മക്ക് പൈസ കൊടുക്കാം..
ഇപ്പോ എങ്ങനെയാ കൊടുക്ക്വാ.. ഇപ്പോ നമ്മള്‍ വണ്ടിയ്ക്കകത്തല്ലേ... പിന്നെ കൊടുക്കാം..
നമ്മളിതിലെ ഇനി നടന്നു വര്വോ..?
ഉം.. ഒരീസം വരാം..
അച്ഛാ, ദേ അവനെക്കണ്ടോ.. എന്റത്രേം ണ്ട്‌.. അവനേത് ഉസ്കൂളിലാ?
അറഞ്ഞൂടാ..
മോര്‍ണിങ് ആയിട്ടും എന്താ ഉസ്കൂളില്‍ പോവാത്തേ..?
അറഞ്ഞൂടാ..
അതെന്താ അവനെക്കാണാന്‍ നല്ല ചന്തം ഇല്ലാത്തേ..?
അത്‌.. രവി ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് ഉത്തരം കിട്ടാതെ വലഞ്ഞു.. അത് അവന്‌ സുഖല്ലാത്തതോണ്ടാവും..
ശ്വാസം കിട്ടാണ്ടാണോ..? വല്യോര്‌ക്കല്ലേ സൂക്കേട് വര്വാ..?
ഹേയ്.. അതൊന്നുല്ലടാ.. രവി വിഷയം മാറ്റാന്‍ ശ്രമിച്ചു.
അപ്പോ ഹോസ്പിറ്റലില്‍ കൊണ്ടോവണ്ടേ..? നമ്മക്ക് അവനെ ഹോസ്പിറ്റലില്‍ കൊണ്ടോവാം?
അതിന്‌ അവന്‌ ഹോസ്പിറ്റലില്‍ കൊണ്ടോവണ്ട സൂക്കേടൊന്നും ഇല്ല മോനേ..
അപ്പോ ഈ സൂക്കേട് എങ്ങനെയാ മാറ്വാ...?
അത്..
സിഗ്നല്‍ പച്ച കത്തി ബ്ലോക്കൊഴിഞ്ഞിരിയ്ക്കുന്നു.. രവി വണ്ടി സ്റ്റാര്‍ട്ട് ചെയ്ത് മുന്‍പിലുള്ള കാറിന്റെ കൂടെ പതുക്കെ നീക്കി...
പുറത്ത് ഇതു വരെ വീക്ഷിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന ഒരു ലോകം പെട്ടെന്ന് പിറകിലേക്ക് വലിഞ്ഞില്ലാതാവുന്നത് അപ്പു വിസ്മയത്തോടെ നോക്കി നിന്നു..

അപ്പോ ഈ സൂക്കേട് എങ്ങനെയാ മാറ്വാ...?
ങേ? മറന്ന് പോയ ചോദ്യം വീണ്ടും കേട്ടപ്പോള്‍ ഒരു നിമിഷം രവി ആശയക്കുഴപ്പത്തിലായി..
ഈ സൂക്കേട്...
അപ്പു രവിയുടെ വാക്കുകള്‍ക്ക് വേണ്ടി ചെവിയോര്‍ത്തു..
ഈ സൂക്കേട്.. ഇത് തന്നെ മാറുന്ന സൂക്കേടാ..
അപ്പുവിന്റെ കണ്ണുകള്‍ വീണ്ടും പുറം കാഴ്ചകളെ തിരഞ്ഞു..
അച്ഛാ.. അപ്പോ.. കുട്ട്യോള്‍ക്ക് വരുന്ന സൂക്കേടാണോ അച്ഛാ തന്നെ മാറ്വാ..?
ഉം.. ചെലപ്പോ.. അങ്ങനെയാ..

പിന്നീട് അപ്പുവിന്റെ ചിന്തകള്‍ അറിയാതെ ഒക്‍റ്റോപസ്സിന്റെ അടുത്തേയ്ക്ക് പോയി.. റീത്തട്ടീച്ചറാണ്‌ ഒക്‍റ്റോപസ്സിന്റെ കാര്യം പറഞ്ഞു തന്നത്.. ദേഹം നിറയെ കൈകള്‍.. ഹോ.. ആ റിവറിന്റെ അകത്ത് എത്ര ഒക്‍റ്റോപസ്സ് ഉണ്ടാവും.. അവന്‍ അതിശയത്തോടെ ഓര്‍ത്തു..

അച്ഛാ..
അപ്പു അടുത്ത ചോദ്യത്തിനുള്ള പുറപ്പാടിലാണെന്ന് രവിയ്ക്കു തോന്നി.. പുറത്തു കണ്ട കുട്ടിയെ കുറിച്ചുള്ള ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് ഉത്തരം പറയാന്‍ രവി വളരെ പ്രയാസപ്പെട്ടിരുന്നു.. ഉത്തരങ്ങള്‍ തെറ്റിച്ച് പറഞ്ഞതില്‍ തെല്ലൊരു മനപ്രയാസവും ഇല്ലാതില്ല..

കുപ്പീലിട്ട ഒക്‍റ്റോപസ്സിനെ കാണാന്‍ പറ്റുംന്നു റീത്ത ടീച്ചര്‍ പറഞ്ഞല്ലോ..
രവി ആശ്വാസത്തോടെ നെടുവീര്‍പ്പിട്ടു..